STANISŁAW KOSTKA: TESTO TEATRALE, RAPPRRESENTAZIONI, WORK-IN-PROGRESS

“STANISLAO KOSTKA" è un Dramma Teatrale, in lingua italiana, con la prefazione del P. Kazimierz Przydatek S.J., scritto da Alberto Macchi, a Roma nel 2003. Inedito.

"STANISŁAW KOSTKA", Dramma Teatrale di Alberto Macchi in versione polacca, traduzione di Angela Sołtys. Tarnovia, anno 2003. Inedito

Cari Spettatori
Il giubileo del pontificato di Giovanni Paolo II assume un significato particolare per la Chiesa e per il mondo intero. Già solamente il numero di 99 viaggi apostolici del Papa nei sei continenti basterebbe, di per se, a dare la dimensione del Suo contributo per il bene comune su questa Terra. Invece, come tutti noi sappiamo, c'è ancora dell'altro, vedi la Sua attività di costante e paziente accoglienza in Piazza San Pietro, in Vaticano…, la Sua preghiera quotidiana per tutti noi, cittadini del mondo, di ogni bandiera.
Quest'anno, in occasione del Suo giubileo, molte istituzioni Lo stanno festeggiando con manifestazioni diverse. L'università La sapienza di Roma, ad esempio, ha voluto commemorare l'evento consegnandoGli il titolo di "Doctor Honoris Causa in Giurisprudenza"; noi invece abbiamo scelto per Lui un omaggio diverso: quello di onorare ciò che lega spiritualmente il Santo Padre a questa nostra Chiesa di Sant'Andrea al Quirinale in Roma, vale a dire la Sua particolare devozione a San Stanislao Kostka. Ricordiamo infatti che il 13 novembre del 1988 Egli venne qui presso di noi, spontaneamente, per pregare sulla tomba del giovane Santo Patrono della Polonia, desiderando in tal modo iniziare il secondo decennio del Suo pontificato.
Ed è stata proprio questa Sua da sempre particolare devozione per San Stanislao che ci ha spinti a preparare uno spettacolo sulla vita di questo giovane novizio polacco della Compagnia di Gesù vissuto nel XVI secolo; la cui santità possiamo riassumere in questi tre aspetti essenziali:
1° - Una ferma volontà di seguire il volere di Dio nella Sua vocazione.
2° - Una devozione particolare alla SS. Vergine.
3° - Un culto eccezionale per l'Eucarestia.
Il giovane San Stanislao Kostka rimane oggi e rimarrà per sempre un patrono valido ed attuale, non solo per la gioventù, ma anche per i grandi personaggi di ogni tempo.
Ecco infatti che il Santo Padre Lo propone a tutti come esempio da seguire. "Invito tutti affinché San Stanislao patrono dei giovani", ha detto, " sia il patrono delle vie difficili…, della vita cristiana."
San Stanislao Kostka, per realizzare il Suo ideale, attraversò a piedi l'Europa - per Lui già allora un continente senza confini - e si stabilì a Roma, nel cuore del cristianesimo, indicando ai giovani, per oltre quattro secoli, gli stessi valori cristiani in cui Egli credette fermamente. Uno di questi giovani che ha indubbiamente raccolto il Suo messaggio è stato Karol Wojtyła, un credente che, come ha detto Egli stesso, Lo ammirò e Lo seguì fin da bambino. Ecco perché oggi più che mai - anche in quanto primo papa slavo della storia - Egli sente con forza l'impulso di indicare all'Europa i "Valori della Cultura Cristiana" come base e a coronamento per una vera unione fra le nazioni.
Ringrazio il regista Alberto Macchi che è anche autore del testo, la Direttrice del Coro Maria Sobota Gromnicka, gli artisti … e tutti quelli che, con il loro contributo, hanno reso possibile la realizzazione di questa pièce teatrale.
P. KAZIMIERZ PRZYDATEK S. J. - Vice-Rettore della Chiesa di Sant'Andrea al Quirinale in Roma (Presentazione, Roma 2003)

Questo spettacolo di teatro itinerante, è strutturato come un viaggio a ritroso nel tempo, dai giorni nostri fino al XVI secolo, un percorso storico-spirituale che parte dall'interno della chiesa di Sant'Andrea al Quirinale - dove sono conservate le spoglie del Santo Stanislao Kostka - e si sviluppa attraverso gli ambienti cinquecenteschi dell'antico noviziato, in un'atmosfera onirica, un'atmosfera rarefatta dalle luci tremolanti delle candele e dalle ombre incerte, dove, fra prolungati silenzi, si muovono i vari personaggi, accompagnati da due angeli e con la presenza discreta, ma inquietante, di Heilige, una figura eterea con una voce criptica che di tanto in tanto pronuncia brevissime frasi tratte dagli scritti di Hildegard von Bingen intrisi di musiche, canti, visioni e profezie apocalittiche. La "musica-cantatrice" Astrea Amaduzzi, che da anni fa ricerche sulla musica antica, qui, nel ruolo di Heilige alterna la sua voce con l'uso del "Traversiere" e del "Bastone della Pioggia", due antichi strumenti in legno che producono suoni particolarmente suggestivi. Il Maestro del Coro Polifonico, Maria Sobota, poi, propone brani in latino e in polacco antico, frutti anch'essi di un'attenta ricerca.
Questa pièce teatrale dunque, è un viaggio lungo un itinerario che gli spettatori devono percorrere a piedi dopo che una voce, quella di Papa Giovanni Paolo II, ha introdotto al tema dello spettacolo. Qui prosa e canti corali sembrano fondersi insieme per far da eco alle parole del Santo Padre. La performance scaturisce da un laboratorio teatrale sul teatro gesuitico, da un work-in-progress sulla figura di S. Stanislao Kostka, giovane novizio della Compagnia di Gesù, nato nel 1550 a Rostków sulla Via dell'Ambra, che ha attraversato mezza Europa a piedi per raggiungere Roma dove, accolto dal Preposito dei Gesuiti Francesco Borgia, dopo un soggiorno di nove mesi presso il noviziato di Sant'Andrea al Quirinale, è morto a soli 17 anni. Beatificato nel 1604 e canonizzato nel 1726, in Polonia è considerato il Patrono della gioventù. (Nota dell'Autore e di Regia, Roma 2003)

Drodzy Widzowie,
Spektakl ten jest formą hołdu złożonego temu, co wiąże duchowo Ojca Świętego z naszą świątynią Św. Andrzeja na Kwirynale w Rzymie, to znaczy jego szczególnemu nabożeństwu do Św. Stanisława Kostki. Przypomnijmy, że 13 listopada 1988 roku przybył on do nas, aby modlić się na grobie młodego patrona Polski, pragnąc zainicjować w ten sposób drugie dziesięciolecie swego pontyfikatu.
I to właśnie jego szczególne nabożeństwo do św. Stanisława Kostki było zachętą dla nas do przygotowania spektaklu poświęconego życiu tego młodego polskiego nowicjusza z Towarzystwa Jezusowego, żyjącego w XVI stuleciu. Jego świętość definiują trzy zasadnicze aspekty:
1. Całkowite posłuszeństwo w postępowaniu zgodnie z wolą Bożą w swoim powołaniu
2. Szczególne nabożeństwo do Dziewicy Marii.
3. Niezwykły kult Eucharystii.
Młody Św. Stanisław Kostka jest dzisiaj i pozostanie na zawsze patronem ważnym i aktualnym, nie tylko dla młodzieży, ale i dla wybitnych jednostek wszechczasów. Oto dlaczego Ojciec Święty ukazuje go zawsze jako patrona godnego naśladowania. “Zapraszam wszystkich, nawet jeśli św. Stanisław jest patronem młodzieży” – powiedział – “ponieważ jest patronem trudnych wędrówek..., chrześcijańskiego żywota”.
Św. Stanisław Kostka, w dążeniu do realizacji swego ideału, przemierzył pieszo Europę – dla niego była ona już w owym czasie kontynentem bez granic – i zatrzymał się w Rzymie, w samym sercu chrześcijaństwa, ukazując młodym przez ponad cztery stulecia, te wartości chrześcijańskie, w które sam tak bezgranicznie wierzył. Jednym spośród nich, który zrozumiał jego przesłanie, był z pewnością Karol Wojtyła. Jak mówi on sam – podziwiał go i naśladował od czasów dzieciństwa. Oto dlaczego dziś, bardziej niż kiedykolwiek indziej – również jako pierwszy papież słowiański w dziejach – odczuwa on gwałtowną potrzebę ukazywania Europie “walorów kultury chrześcijańskiej” jako podstawy i zarazem ukoronowania prawdziwej jedności między narodami.
Dziękuję reżyserowi Alberto Macchiemu, który jest także autorem tekstu, kierowniczce chóru Marii Sobocie-Gromnickiej, artystom... i wszystkim tym, którzy dzięki swej współpracy uczynili możliwą realizację te, sztuki teatralnej.
O. KAZIMIERZ PRZYDATEK S. J. Kościół św. Andrzeja na Kwirynale (Presentazione al Libro)


“Parte del Dramma Teatrale "Stanisław Kostka” [in:] 'Żicie Duchowe’, in lingua polacca, con la presentazione di P. Józef Augustyn S.J., pubblicata a Cracovia dalla Editrice Wam, nell'anno 2006.

27.09.2006 - Życie Duchowe” 48/2006: o kierownictwie

... Numer jesienny, w nawiązaniu do wspomnienia św. Stanisława Kostki, poświęca dwa teksty temu niezwykłemu świętemu Polakowi, którego kult w naszym kraju jest nieco zaniedbany. Publikujemy fragment sztuki Alberto Macchi pt. Święty Stanisław Kostka, granej również w Watykanie, oraz rozmowę z o. Kazimierzem Przydatkiem, wieloletnim rektorem kościoła św. Andrzeja w Rzymie, bardzo ofiarnie zajmującym się szerzeniem kultu św. Stanisława Kostki, nazwanego przez Jana Pawła II patronem trudnych wędrówek.
Poza tym w najnowszym numerze „Życia Duchowego” stałe działy oraz interesujące artykuły, świadectwa, wywiady i recenzje. (Katarzyna Stokłosa - Radio Vaticana) 
http://pl.radiovaticana.va/storico/2006/09/27/%C5%BCycie_duchowe%E2%80%9D_48_2006:_o_kierownictwie/pol-96995

DALL'IDEA, ALLA STESURA DEL TESTO, ALLE RAPPRESENTAZIONI

Anno 2002
- L'idea di scrivere un testo teatrale sulla vita di Stanislao Kostka viene suggerita ad Alberto Macchi da P. Kazimierz Przydatek, Rettore della Chiesa di Sant'Andrea al Quirinale a Roma.
- Macchi si mette subito alla ricerca di dati sulla vita del giovane santo gesuita polacco, consultando biblioteche e archivi sia in Italia che in Polonia.
- Entro la fine dell'anno il testo teatrale è pronto, ricchissimo di note e corredato di un'ampia bibliografia.
Anno 2003
- Il testo viene tradotto a Tarnów da Angela Sołtys in lingua polacca, tralasciando le note e la bibliografia che restano nella versione originale italiana.
- Inizano le prove a Roma con attori, veri gesuiti, musicisti e coro polifonico "Vox Poloniae", che si protraggono per oltre quattro mesi.
- Debutto e varie repliche a Roma con uno spettacolo in forma di Teatro-Itinerante, che ha origine nella Chiesa di Sant'Andrea al Quirinale e che trascina gli spettatori in Sacrestia e poi su nelle stanze dell'antico Noviziato dei Gesuiti, dove Stanislao Kostka visse e morì. Tutto a lume di candele con canti e musiche dal vivo. Interpreti: La voce registrata di Giovanni Paolo II, Rafał Fleszar (Stanislao Kostka), Tadeusz Dobrowolski (Card. Francesco Borgia), Adam Skolik, Maria Letizia Gorga, Marian Sojka, Mario Chiartosini, Luigi Rizzo, Elżbieta Zak, Jacek Gromnicki, il soprano Astrea Amaduzzi, le violiniste Marianna e Francesca Abbate, il Coro Vox-Poloniae diretto da Maria Gromnicka Sobota.

Ecco la locandina dello spettacolo:

VOX POLONIAE
presenta
"STANISŁAW KOSTKA"
un atto unico di teatro itinerante
con la voce
di
KAROL WOJTYŁA PAPA GIOVANNI PAOLO II
NARRATORI:
Andrzej Solka
Kazimierz Przydatek
MUSICISTI:
Astrea Amaduzzi (Soprano)
ATTORI:
Rafał Fleszar
Tadeusz Dobrowolski
Adam Skolik
Luigi Rizzo
Elżbieta Zak
Jacek Gromnicki
con il
CORO POLIFONICO "VOX POLONIAE"
diretto dal
M° MARIA GROMNICKA SOBOTA
Testo e Regia
di
ALBERTO MACCHI
Consulenza Storica: Angela Sołtys - Assistenti alla Regia: Francesca Zollo, Gabriella Ambrosetti e Flavia Strinati
Registrazioni Audio: Radio Vaticana - Video e Foto di Scena: Dario Ambrosetti.
Ufficio Stampa : Debora Nizi - Pubbliche Relazioni: Anna dell'Agata.
Chiesa di "Sant'Andrea al Quirinale"
Roma, Via del Quirinale, 29
Sabato 18 e Domenica 19 Ottobre 2003 alle ore 20,00
(Dato il numero limitato dei posti disponibili è necessario prenotare)


Locandina







Scene spettacolo "Stanislao Kostka nella Chiesa e nell'Antico Noviziato di Sant'Andrea al Quirinale in Roma.

- Replica nella Città del Vaticano presso il Teatro San Pio X, con un percorso che nasce dalla Cappella del Preseminario, poi lungo il corridoio fino al terrazzo, per concludersi in teatro.

Scene dello spettacolo "Stanislao Kostka" al Palazzo San Carlo e al Teatro Pio X in Vaticano

- Il testo viene tradotto in lingua polacca dalla Dott.ssa Angela Sołtys. Le note e la bibliografia restano in lingua italiana.
Anno 2005
- Il testo viene preso in considerazione dal Centro dei Nonvedenti di Laski presso Varsavia per essere messo in scena nella versione polacca, dentro il Teatro "San Stanislao Kostka" del Centro stesso.

z udziałem głosu
KAROLA WOJTYŁY – PAPIEŻA JANA PAWŁA II
przedstawia
«STANISŁAW KOSTKA»
Spektakl – «itinerarium»
oparty na motywach biografii św. Stanisława Kostki
(Z uwagi na ograniczoną liczbę miejsc prosimy o rezerwację pod numerem telefonu)

Anno 2006
- La casa editrice Wam di Cracovia pubblica una scena del testo teatrale "Stanisław Kostka" in lingua polacca, in 'Życia Duchowe'
Anno 2009
- Lettura Drammatizzata a Varsavia, presso il Teatro "Enrico Marconi" di Varsavia a cura di Alberto Macchi, con gli allievi del Laboratorio Teatrale.
Anno 2010
- Incontro sulla figura di "Stanislao Kostka" a cura di Alberto Macchi, presso la Sala Conferenze in Ul. Okólnik a Varsavia, dell'Associazione Italiani in Polonia.
Anno 2011
- Gazzetta Italia di Varsavia nel n. 2/2011 pubblica una scena dal testo teatrale “Stanislao Kostka” in lingua italiana e in lingua polacca.

RASSEGNA STAMPA, INTERNET, RADIO, TV, OSSERVAZIONI VARIE:


Recensione di Angela Sołtys su Gość Niedzielny

Recensione di Fulvio Stinchelli su Il Tempo

L'atto unico "Stanislao Kostka", ultimo testo teatrale agiografico di Alberto Macchi, scaturisce dallo studio di due antiche opere: il diario manoscritto del padre gesuita Stanislao Warszewicki che racconta del soggiorno romano del giovane novizio polacco "Stanislao Kostka" (pubblicato ad Ingolstadt nel 1609) e il dramma sacro "Stanislaus Kostka" del padre gesuita Giovanni Luccari (pubblicato a Roma nel 1709), due scritti che lo stesso autore ha recuperato, dopo una lunga e attenta ricerca, negli archivi di Cracovia e di Roma.
Questo spettacolo vuol essere,già nelle intenzioni del regista, una riproposta di teatro gesuitico antico, rispettosa della "ratio studiorum", il piano pedagogico-didattico della Compagnia di Gesù. Nel gruppo degli artisti infatti, accanto ai laici, figurano anche attori religiosi gesuiti. Questa rappresentazione è un messaggio evangelico che in sintesi poi si riallaccia a quanto disse Papa Giovanni Paolo II: "La vita di Stanislao, breve, ma vissuta attraverso un lungo cammino per aver toccato luoghi lontani tra loro, è stata quel sentiero che ogni cristiano deve percorrere se vuole giungere alla vera meta della sua esistenza…., la Santità".
P. Casimiro Przydatek S. J. (Roma, 2003)

Il dramma di San Stanislao, lontano da discorsi e discordie, è intriso di verità impudica, ma anche di spiritelli e di grandi demoni e di nera luce, e di anime parlanti, cui finalmente è stata data la parola e con questa la possibilità (illusoria?) di liberarsi dalla catena delle esistenze. E, di liberarlo infine, dalla gabbia della cosiddetta 'Storia dell'Arte'". (Jacopa Stinchelli, Presidente Associazione Studi e Ricerche in Campo Freudiano, Roma - da una sua Nota Critica su un'altra pubblicazione)

Św. Stanisław Kostka - "Wędrujący teatr" o świętym Wędrowniku
Święty Stanisław Kostka (1550-1568) przeżył niespełna 18 lat, ale jego życie to pasmo nieustannego wędrowania. Wysłany na naukę do Wiednia w wieku 14 lat zapragnął wstąpić do Towarzystwa Jezusowego, nie mógł być jednak przyjęty bez zgody rodziców. Opuścił więc potajemnie Wiedeń i udał się w kierunku Augsburga, aby spotkać się z Piotrem Kanizjuszem, ówczesnym prowincjałem zakonu jezuitów. Kiedy dotarłszy na miejsce dowiedział się, że prowincjał przebywa w Dylindze, ruszył do tego miasta. Stamtąd zaś, z polecenia Kanizjusza, powędrował do Rzymu. W Rzymie, przemierzywszy pieszo niemal pół Europy, Stanisław osiągnął cel swoich marzeń: został przyjęty do nowicjatu. Zamieszkał przy kościele św. Andrzeja na Kwirynale i tam na początku 1568 r. złożył śluby zakonne. Wnet jednak czekała go kolejna, tym razem ostatnia, podróż. Po kilku dniach choroby zmarł na malarię w noc poprzedzającą uroczystość Wniebowzięcia NMP, 15 VIII 1580 r. Wkrótce kult św. Stanisława, patrona młodzieży, rozszerzył się na cały świat. Jego pamięć trwa zwłaszcza w Rzymie, w kościele św. Andrzeja na Kwirynale, gdzie spoczywają relikwie Świętego. Można tam oglądać pokój, w którym zakończył ziemską wędrówkę, z marmurową figurą św. Stanisława, którą tak wzruszająco opisał w swoim poemacie C. K. Norwid.
Właśnie w Rzymie św. Stanisław stał się niedawno bohaterem niecodziennego artystycznego wydarzenia. W maju i czerwcu br., w kościele św. Andrzeja na Kwirynale i w piętnastowiecznych salach jezuickiego nowicjatu odbył się spektakl pt. Stanisław Kostka. Przedstawienie miało formę tzw. "wędrującego teatru" (teatro itinerante). Widzowie, w półmroku rozświetlanym płomieniami świec, wędrowali przez pomieszczenia związane z postacią św. Stanisława i wsłuchani w słowa aktorów odbywali fascynującą podróż w czasie.
Autorem i reżyserem spektaklu jest włoski twórca Alberto Macchi, artysta znany w Italii i poza jej granicami. Zafascynowany Polską, od kilku lat pojawia się często także w Tarnowie. Bohaterami jego dramatów są wybitni święci Kościoła oraz postacie historyczne, także z polskiej historii. Realizacji dramatu o św. Stanisławie Kostce podjęła się grupa teatralna "Vox Poloniae", pod kierunkiem o. Kazimierza Przydatka SJ. Oprawę muzyczną zapewnił chór prowadzony przez Marię Sobotę-Gromnicką. Sztuka wystawiana spotkała się z ciepłym przyjęciem widzów, a rzymski dziennik "Il Tempo" zamieścił jej pochlebną recenzję. Kolejne przedstawienia zapowiedziano na 18 i 19 października. W przyszłym roku spektakl ma zagościć w Polsce, w polskiej wersji językowej.
Przedstawienie jest oryginalnym przypomnieniem ewangelicznego przesłania, którego sens sprowadza się do słów wypowiedzianych przez Ojca św. Jana Pawła II: "Życie św. Stanisława, mimo że krótkie, ale przebyte na długiej drodze z miejsc bardzo odległych, jest tą ścieżką, którą powinien przebyć każdy chrześcijanin, jeśli chce osiągnąć prawdziwy cel swego istnienia: świętość."
(Ks. Stanisław Budzik - Gość Niedzielny, 2004)

“Stanisław Kostka”i teatr jezuicki
- rzymska inscenizacja Alberto Macchiego
W drugiej połwie XVI wieku przy rzymskim “Collegio Romano” powstaje teatr jezuicki, spełniający wychowawczą rolę wobec młodzieży, wierny zasadzie “ratio studiorum”, stanowiącej podstawę dydaktyki uprawianej przez Towarzystwo Jezusowe. Początkowo teatr ten czerpał inspiracje z dramatów liturgicznych i średniowiecznych misteriów, posługiwał się wyłącznie tekstami o tematyce hagiograficznej w języku łacińskim, zaś aktorami uczestniczącymi w przedstawieniach bywali jedynie kapłani. Z upływem czasu, kiedy w pierwszej połowie XVIII stulecia teatr jezuicki rozprzestrzenił się w całym świecie, zaczęto w nim posługiwać się – obok łaciny – także językami narodowymi, zapraszając do uczestnictwa w spektaklach laików i kapłanów. Repertuar teatru uległ w tym samym czasie poszerzeniu - tematykę religijną uzupełniano tekstami zaczerpniętymi z historii. Widowiska odbywały się zazwyczaj na terenie kolegiów, niekiedy przybierały też formy teatru wędrownego. Tworzone przez jezuitów kompanie teatralne czuwały nad utrzymaniem sceny, kostiumów i rekwizytów, szkoliły aktorów w zakresie recytacji, przygotowywały oprawę muzyczną, wprowadzając często do widowisk elementy wokalistyki i tańca. Pośród wybitnych animatorów teatru jezuickiego w XVII w., epoce jego największego rozkwitu, są wymieniani Francuz Jean Dubreuil, Polak Maciej Kazimierz Sarbiewski (1595-1640), czynny w Rzymie od roku 1622 do 1625, Alzatczyk Giacomo Balde, oraz Andrea del Pozzo (1642-1709), w dziedzinie scenografii konkurujący współcześnie z Gianlorenzo Berninim.
Alberto Macchi, rzymski autor i reżyser teatralny, na zaproszenie ojca Kazmierza Przydatka S. J., wicerektora kościoła św. Andrzeja na Kwirynale, podjął się realizacji spektaklu “Stanisław Kostka” w oparciu o tekst własny, napisany z wykorzystaniem obszernych materiałów źródłowych i archiwalnych, z którymi autor zapoznał się w archiwach i bibliotekach na terenie Polski oraz w samym Rzymie. Spektakl miał miejsce w miesiącach maju i czerwcu tego roku w tymże kościele oraz w teatrze “San Pio X” na terenie Citta` del Vaticano. Pracując nad tekstem, autor oparł się na wielu dokumentach historycznych, jak diariusz Stanisława Warszewickiego, opublikowany w Ingolstadt w 1609 r., oraz łaciński dramat religijny “Stanislaus Kostka” autorstwa włoskiego jezuity Giovanniego Luccari, wydany w Rzymie w 1709 r. Rzecz znamienna, że ów tekst sceniczny, odnaleziony przez Macchiego w rzymskich zbiorach, nie był notowany w oficjalnych bibliografiach Stanisława Kostki.
W przygotowanej inscenizacji, której nadano formę “itinerarium”, prowadzącego od wrót kościoła aż po autentyczne sale dawnego nowicjatu, gdzie św. Stanisław Kostka spędził ostatnie miesiące życia i zmarł, reżyser pragnął przywołać i zarazem wskrzesić ideę dawnego teatru jezuickiego.Z tej właśnie przyczyny zaprosił do udziału w spektaklu księży jezuitów, członków nowicjatu oraz aktorów świeckich. Integralną częścią widowiska był występ chóru męsko-żeńskiego “Vox Poloniae” pod dyrekcją Marii Soboty Gromnickiej, w którego interpretacji zabrzmiały utwory muzyczne z epoki, wykonywane w języku łacińskim i polskim.
Celem tej artystycznej propozycji, poświęconej jubileuszowi pontyfikatu papieża Jana Pawła II jest niesienie przesłania ewangelicznego, oraz – w sposób szczególny – przypomnienie słów wypowiedzianych przez Ojca Świętego przy okazji jego wizyty w kościele Św. Andrzeja na Kwirynale w listopadzie 1988 r.: “Zachęcam wszystkich [do pójścia przykładem świętego – a.s.], nawet jeśli św. Stanisław jest patronem młodzieży, ponieważ patronuje on trudnym ścieżkom... chrześcijańskiego żywota”.
A oto, co powiedział przy tej okazji inicjator przedsięwzięcia ks. Kazimierz Przydatek: “Św. Stanisław Kostka, w dążeniu do realizacji swego ideału przemierzył pieszo Europę – dla niego była ona już w owym czasie kontynentem bez granic – i zatrzymał się w Rzymie, w samym sercu chrześcijaństwa, ukazując młodym na ponad cztery stulecia, te wartości chrześcijańskie, w które sam tak bezgranicznie wierzył. Jednym spośród nich był z pewnością Karol Wojtyła. Jak mówi on sam – podziwiał go i naśladował od czasów dzieciństwa. Oto dlaczego dziś, bardziej niż kiedykolwiek – również jako pierwszy papież słowiański w dziejach – odczuwa on gwałtowną potrzebę ukazywania Europie “walorów kultury chrześcijańskiej” jako fundamentu i zwieńczenia zarazem prawdziwej jedności między narodami.”
Spektakl odbędzie się ponownie w Rzymie, w dniach 18 i 19 października tego roku o godzinie 21-szej, w kościele św. Andrzeja na Kwirynale, później również w innych miastach we Włoszech. Przewidywana jest jego wersja polskojęzyczna, przeznaczona do realizacji w Polsce z myślą o przyszłym sezonie teatralnym. (Angela Sołtys, Tarnów 2003)

Niedziela Ogólnopolska 39/2003
Mons. inf. dr Ireneusz Skubiś, 28/9/2003.
“STANISŁAW KOSTKA” W RZYMIE: 18 i 19 X 2003 r.
ZdjęcieŚw. Stanisław Kostka
Grupa Teatralna „Vox Poloniae” pod kierunkiem o. Kazimierza Przydatka SJ, przy współudziale chóru pod dyrekcją Marii Soboty-Gromnickiej, przygotowała spektakl Stanisław Kostka, na podstawie tekstu i w reżyserii Alberto Macchiego. Przedstawienie odbyło się 25 maja oraz 14 i 15 czerwca br. w kościele św. Andrzeja na Kwirynale w Rzymie, a 26 maja – w teatrze „San Piox” w Palazzo San Carlo na terenie Watykanu. Będzie je można obejrzeć jeszcze 18 i 19 października br. o godz. 20.00, także w kościele św. Andrzeja w Rzymie (via del Quirinale 29). Spektakl poświęcony jest postaci św. Stanisława Kostki, nowicjusza Towarzystwa Jezusowego, urodzonego w 1550 r. w Rostkowie na Mazowszu, który przemierzył pieszo pół Europy, aby dotrzeć do Rzymu, gdzie – przyjęty przez słynnego jezuitę Francesco Borgię – po krótkim, dziewięciomiesięcznym pobycie w rzymskim nowicjacie przy kościele św. Andrzeja na Kwirynale, zmarł w wieku zaledwie 17 lat. Beatyfikowany w 1604 r. i kanonizowany w 1726 r., czczony jest w Polsce jako patron młodzieży.
Warto przypomnieć, że jednoaktówka Stanisław Kostka, ostatni utwór teatralny Alberto Macchiego o charakterze hagiograficznym, powstała na podstawie dwóch dawnych źródeł: diariusza o. Stanisława Warszewickiego, jezuity, który zawiera relację o pobycie św. Stanisława Kostki w rzymskim nowicjacie (opublikowany w Ingolstadt w 1609 r.), oraz dramatu religijnego Stanislaus Kostka, którego autorem był włoski jezuita Giovanni Luccari (1709 r.). Obydwa teksty zostały przez autora wydobyte na światło dzienne w wyniku długich i żmudnych poszukiwań w archiwach oraz w bibliotekach Krakowa i Rzymu.
Zamiarem reżysera było wskrzeszenie idei dawnego teatru jezuickiego, kultywującego zasadę ratio studiorum, który stanowił bazę dla programów dydaktycznych, prowadzonych przez Towarzystwo Jezusowe. W gronie aktorów znaleźli się obok świeckich także członkowie Towarzystwa Jezusowego. Przedstawienie ma na celu przypomnienie ewangelicznego przesłania, którego sens sprowadza się najkrócej do słów wypowiedzianych przez Papieża Jana Pawła II: „Życie św. Stanisława krótkie, ale przebyte na długiej drodze do miejsc bardzo odległych, jest tą ścieżką, którą powinien przebyć każdy chrześcijanin, jeśli pragnie osiągnąć prawdziwy cel swego istnienia, to jest świętość”.
W przyszłym roku spektakl zostanie powtórzony w Polsce, w polskiej wersji językowej. Informacje o spektaklu można uzyskać w Rzymie pod numerem telefonu: ...

Informatore della chiesa.
"San Stanislao Kostka" di Alberto Macchi con il Coro "Vox Poloniae"
Un diario di Stanislao Warszewicki sul soggiorno romano di Stanislao Kostka, pubblicato nel 1609 e un Dramma Sacro di Giovanni Luccari sulla vita del giovane novizio gesuita, pubblicato cento anni più tardi, sono le due opere, rinvenute da Alberto Macchi, autore e regista di questa pièce teatrale, dopo accurate ricerche nei diversi archivi di Roma e Cracovia e alle quali, dopo una attenta lettura, egli si è ispirato.
Il diario di Stanisław Warszewicki è un manoscritto sulla vita di Stanisław Kostka a Roma. "Questo documento", precisa Macchi, "è stato pubblicato ad Ingolstadt nella sua lingua originale, in latino, nel 1609. Francesco Sacchini, storico e scrittore del XVII secolo, subito dopo la pubblicazione, l'ha tradotto in lingua italiana. Alessandro Monaldi, duecento anni più tardi ha recuperato il manoscritto nella versione italiana e lo ha pubblicato a Roma nell'anno 1838"."Il dramma sacro agiografico in lingua latina "Stanislaus Kostka" di Giovanni Luccari, padre gesuita del XVIII secolo, invece", conclude Macchi, "è stato pubblicato a Roma nel 1709".
Però la scintilla che in verità ha fatto scattare nella mente del regista l'idea di scrivere un testo in forma drammaturgica sulla vita di Stanisław Kostka, è stata la lettura del libro di Padre Kazimierz Przydatek S. J. dal titolo "Dobrowolnie zesłana na Sybir" ovvero "Per forza e per amore in Siberia" pubblicato a Cracovia nel 1997, in cui egli racconta sé stesso quando, ancora ragazzo, durante la seconda Guerra Mondiale fu deportato in Siberia.
Lo spettacolo, grazie anche alla perfetta organizzazione di P. Casimiro Przydatek, è andato in scena con successo, nei giorni 25 maggio nonché il 14 e il 15 giugno di quest'anno presso la Chiesa di Sant'Andrea al Quirinale in Roma. Il giorno 26 maggio esso è stato anche replicato dentro la Città del Vaticano nel Teatro "San Pio X" presso Palazzo San Carlo. Il gruppo degli artisti è composto da polacchi e da italiani e qualcuno appartiene alla Compagnia di Gesù. Tutti gli attori si sono distinti per la loro preparazione e disinvoltura: il giovane interprete di San Stanislao, i connovizi e il Preposito Francesco Borgia che ha tuonato evocando l'Apocalisse. Il Coro a quattro voci magistralmente diretto dal M° Maria Gromnicka è risultato armonioso, in perfetta sintonia con l'atmosfera trascendentale dello spettacolo. Particolarmente degna di nota è la straordinaria voce narrante di Maria Lertizia Gorga, molto convincente. La cantatrice-musica Astrea Amaduzzi, nel ruolo della mistica Hildegard von Bingen poi, ha sorpreso tutti noi spettatori per la sua potenza e originalità. Più che una voce la sua infatti, sembra il suono emesso da uno strumento a fiato e non sembra sgorgare dalla sua gola, piuttosto sembra provenire dall'infinito, per disperdersi nell'universo intero.
Alberto Macchi, in questo dramma agiografico e storico, anche questa volta coraggiosamente come in tutte le sue precedenti messe in scena, ha voluto cimentarsi con una tematica estremamente difficile da tradurre in forma drammaturgica. Questa breve vita di questo santo gesuita polacco morto nel 1568 a soli 17 anni, sembra averla scritta dietro ispirazione divina e sicuramente ha saputo proporla con quella sua solita grazia e chiarezza che lo contraddistinguono. Egli, oltre che in Italia, opera ormai da otto anni anche in Polonia, paese a cui è fortemente legato, per averne studiato a fondo la storia e la cultura. Tra i suoi lavori, oltre a quelli di commediografi e drammaturghi antichi e moderni che ha messo in scena nel corso della sua carriera, figurano, il "Beato Angelico", rappresentato nel 1998 presso la Chiesa di San Stanislao dei Polacchi a Roma e "Caravaggio" del 1990 presso la Chiesa Nuova, sempre a Roma. Altri suoi spettacoli di rilievo sono i drammi, "Bona Sforza", "Stanislao Poniatowski", "Brat Albert" e la commedia "Da Valdocco a Zduńska Wola", tutti testi, frutto di attente ricerche, che sono stati letti ed apprezzati da personaggi noti nel mondo della cultura, dell'arte e del teatro. Questa sua ultima rappresentazione, "Stanisław Kostka", uno spettacolo particolare, anche perché itinerante, risulta una proposta di autentico teatro gesuitico antico, che conserva il rispetto della "ratio studiorum". Esso è strutturato come un vero e proprio viaggio a ritroso, dai nostri tempi fino al XVI secolo, attraverso un percorso quasi "catartico", dentro un'atmosfera rarefatta, onirica, fatta di luci di candele e di ombre, dove si muovono, tra voci suoni e prolungati silenzi, oltre ai vari personaggi, anche angeli e figure inquietanti. È un viaggio che gli spettatori devono percorrere a piedi.

"San Stanislao Kostka" di Alberto Macchi risulta così un esempio di performance teatrale dove prosa e canto si fondano armoniosamente, con una attenta regia e con un testo straordinario, un'operazione questa che le istituzioni religiose, ma anche laiche, dovrebbero sostenere perché lo spettacolo possa essere replicato ancora, sia in Italia che all'estero. Questa pièce teatrale, infatti, oltre ad essere di per se un importante momento didattico, culturale e storico, contiene un indubbio ed intenso messaggio evangelico. E fa perfettamente da eco alle parole del Santo Padre. (Carlo Franciosa, “Città Mese” Mensile di Cultura e Spettacolo, Roma 2003)

Niedziela we Włoszech 12/2004
Miał serce prawdziwego ojca
Z ks. Kazimierzem Przydatkiem SI rozmawiała Magdalena Sikorska
ZdjęcieŚp. o. Tomasz Roztworowski
Z ks. Kazimierzem Przydatkiem SI – na temat współpracy z o. Tomaszem Rostworowskim oraz pracy duszpasterskiej w Rzymie – rozmawia Magdalena Sikorska
Magdalena Sikorska: – Od wielu lat przebywa Ojciec w Rzymie. Z pewnością było wiele okazji do spotkań z o. Tomaszem Rostworowskim?
Ks. Kazimierz Przydatek SI: – Moja znajomość z o. Tomaszem sięga roku 1948, w którym to podczas wakacji udałem się do Nowego Sącza w celu wstąpienia do Małego Seminarium Ojców Jezuitów. W drodze powrotnej pociąg bardzo był przepełniony. Zanosiło się więc na całonocne stanie w korytarzu. W pewnym momencie otworzyły się drzwi od pobliskiego przedziału i ujrzałem dobrą i radosną twarz księdza. – Chodź do nas chłopcze, tu jest moja grupa młodzieży, z którą wędruję. Ściśniemy się i będzie też miejsce dla ciebie. Jak ci na imię i skąd jedziesz? – padło zaproszenie. – Wracam z Nowego Sącza od ojców jezuitów przy ulicy Piotra Skargi. Zapisałem się tam do Małego Seminarium – odpowiedziałem. Nieznajomy ksiądz rozłożył szeroko ramiona i zawołał ze szczerą radością: – O jakże się cieszę. Będziesz moim współbratem.
Musiałem, więc opowiadać o sobie, gdzie mieszkam, dokąd jadę, gdzie uczęszczałem dotąd do szkoły. O. Tomasz przerywał pogaduszkę śpiewem i częstował owocami. Nigdy nie zapomnę tego pierwszego spotkania.
– A kiedy Ojcowie spotkali się po raz drugi?
– Drugie spotkanie nastąpiło po wyjściu o. Tomasza z więzienia, a było to jeszcze w Krakowie. Rozeszła się wiadomość po kolegium, że o. Tomasz Rostworowski wyszedł po sześciu latach z więzienia i przed Wielkanocą będzie udzielał na Wydziale Filozofii kilkudniowych rekolekcji. Po pierwszym dniu nie wytrzymałem i wieczorem podszedłem do niego po wyjściu z kaplicy, zagadując: – Ojcze, czy przypomina sobie Ojciec podróż z Nowego Sącza do Krakowa z grupą młodzieży akademickiej, do której przygarnął Ojciec niejakiego Kazia? – Ależ naturalnie. To ty jesteś? Jak się cieszę, że się znowu spotykamy już we wspólnym Domu.
Nauki rekolekcyjne o. Tomasza były wspaniałe, oparte głównie na jego doświadczeniach wyniesionych z więziennych murów. Większość uwięzionych cierpiała tam niewinnie.
– Kiedy nastąpiło Ojców pierwsze spotkanie w Rzymie?
– Przybyłem do Rzymu w połowie grudnia 1964 r. O. Tomasz Rostworowski odwiedziwszy swoich krewnych w Argentynie, wracał przez Rzym i tu zatrzymali go przełożeni, aby pomógł o. Józefowi Chechelskiemu, który będąc ciężko chory, potrzebował zastępstwa w Radiu Watykańskim. Wkrótce też o. Chechelski zmarł. O. Tomasz objął jego stanowisko, pozostając sam. Znalazł się w trudnej sytuacji i szukał pomocy. Dowiedziawszy się, że przyjechałem do Kolegium Bellarminum, zwrócił się do mnie z prośbą o współpracę. W tym czasie Papież Paweł VI zamierzał odwiedzić Fatimę i o. Tomasz miał mu towarzyszyć w tej podróży. W czasie swojej nieobecność prosił, abym zastąpił go w Radiu. Przyjąłem propozycję. Śledząc wiadomości z Fatimy, co godzinę nadawałem komunikat do Polski o tym, jak przebiegała papieska podróż. To właśnie był początek mojej wieloletniej współpracy z o. Tomaszem.
– Jak układała się współpraca z o. Rostworowskim?
– Wyśmienicie. Miał on serce prawdziwego Ojca, zwłaszcza, gdy musiał poprawiać teksty przygotowywane do radiowej transmisji. Kiedy przerabiał je czy skracał, czynił to z wielką życzliwością i łagodnością, tak że nie odczuwało się wcale żadnej przykrości. Dzięki niemu nauczyłem się ujmować trudne tematy krótko i zwięźle, jak tego wymaga praca w Radiu.
Był to jednak okres trudny dla wszystkich Polaków pracujących w Rzymie. Było nas niewielu, a liczba polskich turystów indywidualnych czy grupowych wzrastała. Wielu z nich szukało polskich informacji o Rzymie dotyczących zwiedzania, zakupów i wszystkiego, co tylko można było sobie wyobrazić. Nie istniały jeszcze nowe Ośrodki dla Pielgrzymów, dlatego kościół polski na via Botteghe Oscure 15 był oblegany przez turystów. Drugim więc punktem oparcia stało się Radio Watykańskie, bo słuchała je cała Polska. Stąd o. Tomasz był rozrywany na wszystkie strony, a mając dobre serce, nikomu nie umiał odmówić pomocy. Nic dziwnego, że nie rzadko dobiegał do mikrofonu zadyszany, bo nie miał chwili czasu, aby odsapnąć i nabrać trochę głębszego oddechu.
– Jak długo Ksiądz współpracował z o. Tomaszem?
– Moja praca w Radiu trwała około 8 lat, dokładnie od 1966 do 1973 r. Tygodniowo wygłaszałem dwie prelekcje. W sobotę podawałem refleksje na temat niedzielnej liturgii, w niedziele natomiast prowadziłem cykle katechez dla osób dorosłych, ujęte w ramy Historii Zbawienia. Był to dość długi okres, podczas którego miałem dużo okazji, aby dobrze poznać o. Tomasza. Kiedy on pojechał po raz pierwszy w odwiedziny do Polski, rozchorował się tam i już nie wrócił do Włoch. Wówczas odszedłem z Radia. Wkrótce bp Władysław Rubin zaangażował mnie do pracy przy polskich turystach i pielgrzymach, a potem po dziesięciu latach przeszedłem do pracy z młodzieżą włoską przy kościele św. Andrzeja na Kwirynale, gdzie spoczywają relikwie św. Stanisława Kostki, Patrona młodzieży polskiej.
– Czy o. Tomasz wywarł wpływ na dalszą Ojca pracę duszpasterską w Rzymie?
– Oczywiście i to wielki. Często widywałem go w rozmowach z indywidualnymi gośćmi, ale najbardziej imponował mi w kontaktach z młodszymi księżmi studiującymi w Rzymie. Raz do roku Siostry Nazaretanki zapraszały do siebie wszystkich księży z okazji Bożego Narodzenia na smaczną kolację i kolędy, podobnie jak Siostry Zmartwychwstanki na Wielkanoc. W obu przypadkach o. Tomasz był głównym animatorem tych spotkań. Posiadał dar dowcipnego opowiadania swoich doświadczeń, szczególnie z okresu więzienia, a jego gra na fortepianie i śpiew wytwarzały niepowtarzalną atmosferę odświętnej radości. Ten pogodny nastrój udzielał się młodym kapłanom i sprawiał, że młodzi lgnęli do niego.
Obcując tak blisko z o. Tomaszem zrozumiałem doniosłą rolę śpiewu i muzyki w jej oddziaływaniu na ludzi, zwłaszcza młodych.
– W czym jeszcze przejawiał się wpływ o. Tomasza Rostworowskiego na Ojca pracę z młodzieżą?
– Radosne podejście o. Tomasza do życia nauczyło mnie pogody ducha w spotkaniu z chorymi ludźmi w klinice, gdzie stale kapelanuję, a potem z pielgrzymami, zwłaszcza z grupami polskiej młodzieży, którą miałem okazję poznawać przez długie lata. I chociaż osobiście nie gram na żadnym instrumencie i nie śpiewam, idąc za przykładem o. Tomasza starałem się animować innych do śpiewu. Po przygotowaniu grup na spotkanie z Ojcem Świętym, organizowałem na campingach długie wieczory śpiewu, spędzając czas z grupami młodzieży do późnych godzin nocnych. Szczytem tej animacji było zorganizowanie Międzynarodowego Przeglądu Piosenki Religijnej z okazji Roku Świętego 1983 na temat Nawrócenia do wiary, transmitowanego przez telewizję włoską na cały świat.
– Czy posłużył się Ojciec tą samą metodą w pracy z młodzieżą włoską?
– Owszem, jak najbardziej. Aby pogłębić oficjalne przygotowanie narzeczonych do małżeństwa, od 18 lat organizowałem spotkania dla wszystkich par raz w miesiącu. Podczas Mszy św. mówiłem młodym o roli Eucharystii w życiu małżeńskim. Elementem skutecznie przyciągającym młodych do tych spotkań była po Mszy św. prezentacja muzyki i śpiewów przewidzianych do liturgii ślubów.
Jeżeli chodzi o polskie grupy pielgrzymkowe, to wiadomo, że w zdecydowanej większości są one rozśpiewane i przyciągają obcokrajowców swoją modlitewną postawą wraz ze śpiewem. Dlatego też, kiedy około 1992 r. polska grupa modlitewna działająca w Rzymie – „Salvator” – poprosiła mnie o możliwość urządzania swoich spotkań w kościele Patrona młodzieży polskiej, chętnie zgodziłem się na nie i trwały one często od 18.00 do 22.00.
– Czy może Ojciec przybliżyć swoją obecną działalność w kościele na Kwirynale? Wiele mówi się o chórze „Vox Poloniae”, którego Ojciec jest autorem i opiekunem.
– Nie nazwałbym siebie autorem, lecz raczej animatorem, naśladując w tym o. Tomasza. Trzy lata temu zapytałem obecnych na Mszy św. Polaków, czy nie zechcieliby mi pomóc w zorganizowaniu chóru z prawdziwego zdarzenia. Był to dzień imienin Ojca Świętego. Zgłosiło się aż dwadzieścia pięć osób i stały się one jakby darem dla Papieża. Cały trud utworzenia chóru w Rzymie spadł na barki mgr Marii Gromnickiej, która w krótkim terminie utworzyła chór „Vox Poloniae”.
Aby potwierdzić efektywność pracy całego zespołu, należy wspomnieć o koncertach, które spotkały się z przychylnym przyjęciem polskiej i włoskiej publiczności. Co roku z okazji świąt Bożego Narodzenia odbywały się po dwa koncerty. W pierwszym roku chór wykonał polskie kolędy. W następnym 2002 r. było to Misterium Bożego Narodzenia, natomiast w 2003 r. Boże Narodzenie w Apokalipsie. Wykonanie kolęd było przeplatane odpowiednią refleksją w dwu językach oraz inscenizacją. Chór był parokrotnie zapraszany, aby uświetniać spotkania wigilijne w Ambasadzie RP na via Rubens, a także w Ambasadzie Polskiej przy Watykanie. Stało się też tradycją, że „Vox Poloniae” koncertował z okazji świąt narodowych, jak też i innych, nawet w TV RAI.
– W tych pięknych osiągnięciach widać wielką chęć włączenia młodych do nowej ewangelizacji, czy to przez śpiew, radio, czy też zwykły kontakt z drugim człowiekiem. Byłam także świadkiem interesującego wydarzenia w kościele św. Andrzeja. Mam na myśli sztukę teatralną poświęconą życiu św. Stanisława w reżyserii Alberto Macchi.
– Na kanwie występów chóru i jego sukcesów zrodziła się myśl powrotu do dawnej metody „Ratio Studiorum” Towarzystwa Jezusowego, które od początku zalecało całemu Zakonowi wykorzystanie teatru i sztuki jako skutecznej metody nauczania Bożych prawd. Prowokując wszystkich do współpracy, udało mi się połączyć w jedną harmonijną całość trudną sztukę chóralnego śpiewu a cappella z deklamacją słowa. Chór stał się bazą muzycznej oprawy dla sztuki napisanej specjalnie przez włoskiego reżysera. Jednoaktowa sztuka została wystawiona w formie ruchomych scen odegranych w różnych pomieszczeniach kościelnych, gdzie żył, modlił się i umierał św. Stanisław Kostka. Rzeczywiście zrobiło to niezwykłe wrażenie. Obecnym na przedstawieniu był włoski prowincjał o. Michał Lawra SI, który wyraził bardzo duże zadowolenie, zachęcając mnie do kontynuowania duszpasterstwa w tym kierunku. Opinię tę potwierdziły recenzje prasowe i inne.
– Sztukę kończy wystąpienie Ojca, w którym mówi Ojciec o związkach duchowości młodego Świętego i obecnego Papieża. Proszę to przybliżyć.
– Muszę od razu przypomnieć, że przedstawienie teatralne zostało zorganizowane z okazji obchodów 25-lecia Pontifikatu Ojca Świętego Jana Pawła II, dlatego spektakl był tak pomyślany, aby podkreślić to, co łączy duchowo Ojca Świętego z naszym kościołem św. Andrzeja na Kwirynale w Rzymie.
Na pierwszym miejscu do tego duchowego związku należy zaliczyć szczególne nabożeństwo Papieża do św. Stanisława Kostki. Wystarczy wspomnieć dzień 13 listopada 1988 r., kiedy Ojciec Święty przybył do naszego kościoła jakby „przymuszony wewnętrzną koniecznością i potrzebą serca”. Pragnął pomodlić się przy grobie Patrona polskiej młodzieży, chcąc w ten sposób rozpocząć drugie dziesięciolecie swojego Pontyfikatu.
Jeśli spojrzymy teraz na same tylko obchody Papieskiego Jubileuszu, znajdujemy zdumiewającą bliskość duchową Papieża z osobą św. Stanisława Kostki: jak św. Stanisław Kostka – pielgrzymujący do Rzymu, aby wypełnić swoje powołanie, tak i Papież – pielgrzym jubileuszowego Pontifikatu, odbywa setną misyjną pielgrzymkę, pomimo zdrowotnych trudności. Jak św. Stanisław Kostka, czciciel Maryi, tak i Papież – Jej wielki czciciel ogłasza Rok Jubileuszowy, Rokiem Różańca Świętego. Jak św. Stanisław Kostka, który miał wielki kult dla Eucharystii, tak i Papież w tym też Roku Jubileuszowym ogłasza encyklikę poświęconą właśnie Eucharystii.
Ten zbieg wydarzeń nie można nazwać przypadkiem, lecz celowym przypomnieniem polskiej młodzieży duchowego ideału św. Stanisława Kostki, który ma pozostać dla niej zawsze aktualny i być wzorem do naśladowania.
Wracając do o. Tomasza Rostworowskiego, jestem pewien, że gdyby dzisiaj żył i widział to, czego jesteśmy świadkami, cieszyłby się tym ogromnie i swoim zwyczajem szybko usiadłby do fortepianu, aby radosną melodią podziękować za to Bogu.
– Widzę z tego, że o. Tomasz był skutecznym animatorem swoich czasów i potrafił pozostawić po sobie innego animatora, który działa dziś u św. Stanisława Kostki na Kwirynale. Czy podziela Ojciec to zdanie?
– Chyba tak, ale najlepiej, jeżeli fakty mówią za siebie. Przykładem tego niech będzie moje doświadczenie. Współpracując z o. Tomaszem Rostworowskim uwrażliwiłem się na wewnętrzną moc, jaką zawiera w sobie piękna muzyka i śpiew w duszpasterskiej pracy z młodymi. Za ilustrację tego doświadczenia może posłużyć i to, że starałem się stosować jego metodę duszpasterstwa zarówno w pracy z pielgrzymami, jak i z młodzieżą polską oraz włoską w kościele na Kwirynale. Tutaj spoczywają relikwie Patrona polskiej młodzieży, którą tak bardzo ukochał o. Tomasz. Dziękuję Bogu, że przez tyle lat mogę w pewnym sensie kontynuować jego pracę w miejscu, które on tak chętnie odwiedzał z młodzieżą i w którym dokonywał nagrań radiowych podczas polskich nabożeństw.
– Dziękuję Ojcu za rozmowę i życzę owocnej kontynuacji pracy duszpasterskiej.
(Magdalena Sikorska jest współredaktorką polskiego miesięcznika Quo Vadis w Rzymie)

Życie Duchowe” 48/2006: o kierownictwie - 27.09.2006
Podejmując w jesiennym numerze naszego pisma temat kierownictwa duchowego, chcemy zainspirować w ten sposób środowiska formacyjne i wychowawcze do udzielania indywidualnej pomocy w duchowym wzroście. To, co dzieje się w duszy człowieka, w jego relacji z Bogiem, jest decydujące dla całego procesu formacyjnego i wychowawczego, dla rozwoju intelektualnego i dojrzałości człowieka.
Numer zawiera kilka znakomitych tekstów poświęconych tematowi przewodniemu. Ks. Dariusz Jastrząb pisze o ścisłym związku pomiędzy kierownictwem duchowym a osobistym rozwojem duchowym i ludzkim. Kard. Tomasz Špidlik oraz kard. Jean Daniélou podejmują temat ignacjańskiej tradycji kierownictwa duchowego. Kościół wiele zawdzięcza św. Ignacemu jako mistrzowi rozeznania duchowego i prowadzenia ludzi do Boga przez duchowe towarzyszenie. O. Leon Knabit OSB opowiada z kolei o kierownictwie duchowym o. Piotra Rostworowskiego, znanego kierownika duchowego.
W numerze jesiennym także inne tematy. Redaktor naczelny – o. Józef Augustyn SJ – podejmuje problematykę lustracji księży. Zwraca uwagę, że lustracja nie może krzywdzić, ale też z drugiej strony musi zaboleć, ponieważ grzech rani. Artykuł jest wielką zachętą do wzięcia na serio tego, co w czasie wizyty w Polsce w maju bieżącego roku powiedział Benedykt XVI, by nie rzucać lekkomyślnie oskarżeń, liczyć się z okolicznościami historycznymi, a nade wszystko nie utożsamiać się z bezgrzesznymi, którzy oskarżają grzeszników.
Numer jesienny, w nawiązaniu do wspomnienia św. Stanisława Kostki, poświęca dwa teksty temu niezwykłemu świętemu Polakowi, którego kult w naszym kraju jest nieco zaniedbany. Publikujemy fragment sztuki Alberto Macchi pt. Święty Stanisław Kostka, granej również w Watykanie, oraz rozmowę z o. Kazimierzem Przydatkiem, wieloletnim rektorem kościoła św. Andrzeja w Rzymie, bardzo ofiarnie zajmującym się szerzeniem kultu św. Stanisława Kostki, nazwanego przez Jana Pawła II patronem trudnych wędrówek. Poza tym w najnowszym numerze „Życia Duchowego” stałe działy oraz interesujące artykuły, świadectwa, wywiady i recenzje. (rv-ks/zs, © Radio Vaticana 2006) - Copyright © by Fundacja Opoka - "Generation JP2" - Katarzyna Stokłosa

“Sono stato molto lieto di aver potuto leggere, con grande attenzione e stima, questa storia del nostro Santo Stanislao Kostka. Lei ci ha lavorato tanto e ha preparato un contributo speciale e unico a livello mondiale. (Ks Dr Wojciech Kućko, Wydział DS. Rodzin, Kurii Diecezjalnej Płockiej - Grudzień 2017)

PASSI TRATTI DAL LIBRO, CON O SENZA NOTE E BIBLIOGRAFIA

Scena Settima: EPILOGO
Roma, 10 agosto 1568 giorno di San Lorenzo. È l'alba e Stanislao Kostka sta male. Si trova nella sua camera al piano superiore del Noviziato sulla Collina di Montecavallo. È seduto al tavolo. Ha con sé carta e penna ed è in procinto di scrivere. È rivolto in direzione della Basilica di Santa Maria Maggiore per devozione alla Vergine. Un candelabro posto sul suo tavolo illumina la scena.
ERNESTO: (Entra seguito dal Pubblico)
PUBBLICO: (Si dispone seguendo le istruzioni di Ernesto)
ERNESTO: (Piazza da qualche parte il candelabro. Va a disporsi in piedi, col capo chino, su un lato della scena)
ANGELI CON VIOLINO: (Con i loro strumenti s'affacciano dalla saletta antistante l'Infermeria)
ERNESTO: Il giovane Stanislao è malato e i suoi superiori sono tutti seriamente preoccupati. Qualcuno, un po' per averglielo sentito affermare, un po' per uno strano presentimento, crede addirittura che possa essere in pericolo di vita. (Le violiniste suonano un pezzo di Pierluigi da Palestina)
BORGIA (Appare da una porta e va a disporsi alle spalle di Stanislao)
STANISLAO: (Tossisce. Inizia a scrivere)
BORGIA: (Pronuncia ogni parola che Stanislao sta scrivendo) Oh Maria "sis mihi propitia". Mammina mia, Vergine Santa, ecco, oggi non Vi invoco soltanto, questa volta faccio di più, Vi scrivo una lettera. Innanzitutto ho da dirVi che da qualche tempo mi tormenta un pensiero: Se Iddio diede tutto Sé stesso a Voi; perché mai, a Vostra volta, lo avete dato a noi uomini e addirittura offerto ad uno come me? Sì, il Bambino Gesù, frutto della Vostra immacolata concezione, che avete poggiato con tutta la Vostra grazia sopra il mio giaciglio appena qualche giorno fa, insieme alla Vostra apparizione, m'è parso un dono troppo grande, troppo meraviglioso, di cui io non posso essere certamente degno. Da allora, infatti, giorno e notte, avverto la divina presenza di Vostro figlio e sento il profumo Vostro leggiadro che miracolosamente permane dentro questa mia stanza. Io, malgrado la Fede acquisita per Vostra intercessione attraverso la Grazia concessami dal Signore, continuo a considerarmi un peccatore, una persona ostinata, un ragazzo curioso, che ha voluto conoscere di tutto, finanche il pensiero eretico. Insomma sono uno spirito irrequieto! Sono stati il mio istinto ribelle e la mia inguaribile caparbietà che mi hanno spinto ad intraprendere il cammino che ho percorso a piedi, dalla mia Rostków in Polonia fin qui a Roma. La prima meta che mi ero prefissa era la conquista dei voti religiosi in seno alla Compagnia di Gesù. Ma per propormi a Dio come Suo ministro sentivo che in primo luogo avrei dovuto espiare tutti i miei peccati. Ecco quindi la ragione del mio estenuante percorso catartico, del mio lungo pellegrinaggio purificatore. Ed ecco anche la ragione della mia scelta di povertà coll'abbandono degli agi e con la rinuncia alle ricchezze di cui godevo in famiglia. (Pausa) Oggi però finalmente, grazie alla bontà dei miei Maestri, ho potuto ottenere i Voti Privati, coronando così la mia vocazione. Sono finalmente al sevizio di Dio, servo di Cristo presente nell'Eucarestia, perfettamente consapevole di non appartenermi più. E sono cosciente che nulla è meno sicuro della vita. Ma io sono nato per le cose più alte, che vanno oltre la vita; comunque per le cose più complesse della vita, tant'è che ho sperimentato la solitudine d'andare a viver lontano dal mio paese, la sofferenza per aver abbandonato la mia famiglia, anche se al fine di sceglierne un'altra assai speciale: quella dei Gesuiti. So pertanto cosa significhi donare, perdonare e rinunciare alle cose del mondo per poter servire Gesù Cristo con tutto sé stesso, specialmente in un periodo come questo così critico per la Chiesa, minacciata dagli effetti delle Eresie. E mi sto accorgendo sempre più quanto io aneli esserVi vicino. Qui sulla terra, lontano da Voi, unico vero amore, mi sento smarrito. Qui, si sa, non possono esistere che amori egoistici o opportunistici, anche se noi ci illudiamo di poter ricevere amore da chiunque. Questo perché, per paura, non vogliamo riconoscere a noi stessi, che qui sulla terra, in fondo ognuno di noi è solo. Io infatti sono consapevole che i miei amori, quelli veri, sono lì in Cielo con Voi. Allora Vi prego, Santa Maria Maggiore, grazie alla Vostra bontà e misericordia, vogliate accogliere questa mia disperata preghiera: che il mio viaggio possa continuare ancora, fino a farmi raggiungere quel Cielo che ho sempre sognato come ultima mia vera meta. Santa Barbara, la mia protettrice, assieme al mio patrono del mese San Lorenzo mi assisteranno, lo so. Se me lo permetterete, io per la Vostra festa,  "devo" stare già lassù in Cielo ad attendervi, nel giorno della più sublime gloria fra le Vostre glorie, quando Voi giungerete colà gloriosamente assunta, trionfante sul male del mondo. Quel giorno il Paradiso, quando Voi vi farete ingresso, vedrà giungere un altro Paradiso. Vi imploro Madre Santissima, umilmente, Stanisław Kostka, servo di Gesù.

STANISLAO: (Pone le braccia incrociate sul tavolo, vi poggia sopra la testa e s'addormenta. Muore)

BORGIA: (Esce e si dirige in Chiesa dove trova già il Coro al suo posto)
ANGELI CON VIOLINO: (Camminano lentamente verso il tavolo su cui Stanislao si è addormentato. Non hanno ancora terminato l'esecuzione del pezzo di Pierluigi da Palestina. Concludono proprio quando sono dietro le spalle di Stanislao. Restano immobili come due statue)
ERNESTO: (Va ad aprire la porta dell'Infermeria. Ha sempre in mano il candelabro acceso. Entra. Sopra un piedistallo accanto al corpo marmoreo di Stanislao, c'è un alto candelabro acceso. Esorta il Pubblico, con i soli gesti, ad avvicinarsi)
PUBBLICO: (Si fa più avanti)
ERNESTO: (Si dispone su un lato della scena, in piedi col capo chino)
STANISLAO: (Scende al piano terra. Va in Chiesa dove si trovano già il Coro e Borgia. Si nasconde dietro una delle due colonne dell'Altare)
ANGELI CON VIOLINO: (Scendono al piano terra e vanno a ricongiungersi al gruppo del Coro in Chiesa)

Scena Sesta: APOCALISSE
Roma 7 agosto 1568. Sacrestia della Chiesa di Sant'Andrea sulla Collina di Montecavallo. Stanislao è quasi al cospetto del Preposito Generale Francesco Borgia che, seduto su una poltrona, sta leggendo un libro. Un grosso candelabro acceso illumina la scena.
BORGIA: (Finisce di leggere. Chiude il libro)
STANISLAO: (Si fa avanti timidamente)
BORGIA: Allora, sei già qui? Bene! (Indicando una seggiola) Accomodati pure accanto a me, figliolo.
STANISLAO: (Siede)
BORGIA: Dimmi.
STANISLAO: Vedete Padre, avrei bisogno di confidarvi un fatto accadutomi. L'altra notte, nel sonno, ho vissuto un incubo terrificante. Camminavo come stordito e inebetito in uno spazio indefinibile, fra rossi draghi con sette teste: cavalli infernali che sprigionavano fuoco, fumo e zolfo. Tra violente esplosioni vulcaniche, tuoni terribili, fra anime che vagavano inquiete e terrorizzate, tra fragor di catene; terremoti, tempeste di grandine, stelle che precipitavano sulla terra, isole inghiottite dalla furia del mare, nugoli di cavallette mostruose che tormentavano gli uomini. Poi d'improvviso tenebre, silenzio tombale, interrotto qua e la da lamenti e grida disperate, piaghe sui corpi, dovunque sofferenze inaudite e un lezzo nauseabondo. Città che sprofondavano, torri e mura che crollavano. Orrende bestie con dieci corna, coppe ricolme d'ira rovesciate sui paesi, la morte avvolta da un nero mantello che con la falce diffondeva ovunque distruzione, spade di fuoco, stagni di pece bollente. Fame, peste, carestia e sangue tutt'intorno.
BORGIA: Capisco figliolo. Ti sei trovato nel bel mezzo dell'"Apocalisse", all'interno dell'ultimo libro del Nuovo Testamento, in una situazione assolutamente terrificante, certo, e difficilmente comprensibile; dentro quel testo che con il suo enigmatico linguaggio dei Sette Sigilli, riassume ovvero sigilla la Bibbia stessa.
STANISLAO: Ma, Padre, non c'è da pensare allora che l'autore di questo libro si sia divertito a rendere il suo scritto il più spaventoso possibile? E se è così, a quale scopo? Forse perché ha previsto soltanto catastrofi per il futuro dell'uomo?!
BORGIA: Ecco, vedi, (Si alza) anche tu…, come certuni che non per nulla, ogni tanto, rispolverano queste fosche predizioni per sostenere la prossima fine del mondo, stai considerando l'"Apocalisse" alla stregua delle esilaranti profezie di Nostradamus. È proprio così. Questo straordinario libro che possiede una bellezza severa da gioiello barbarico, m'accorgo, viene spesso visto invece come la summa delle catastrofi future, quasi un prontuario delle disgrazie dell'universo.
STANISLAO: Ma io, devo dire, ho avuto l'impressione, in tutta onestà, d'aver scorto soltanto l'opera di Satana in tutto ciò. E non vi nascondo che ne sono tuttora terrorizzato. Sono certo d'aver visto in faccia soltanto il male. Vi assicuro, non v'era altro in quel contesto!
BORGIA: (Percorrendo la stanza in lungo e in largo) Capisco che tu sia ancora scosso per le orribili scene che hai vissuto nel sogno, però devi considerare che nonostante l'orrore di certe descrizioni, l'"Apocalisse" è sempre un libro ispirato da Dio, dunque con un messaggio di salvezza e di consolazione ben preciso. Non a caso la parola "apocalisse" sta a significare "svelamento" ossia "rivelazione". E "rivelazione" è soltanto quella di Dio, che ha come oggetto la vittoria del bene sul male. Dunque non ci troviamo davanti a strampalate predizioni di un individuo da baraccone, ma davanti ad un libro ispirato, davanti ad un'opera teologica.
STANISLAO: Allora devo dedurre che il Signore, attraverso questo angosciante sogno e attraverso la vostra illuminata spiegazione, abbia voluto in qualche modo rassicurarmi circa il male. Le visioni descritte da San Giovanni, forse per lui sono state un messaggio chiaro, un complesso di simboli inequivocabili, ma per me invece…
BORGIA: Certo! Però lo scopo di questa singolare messa in scena della tua mente non può essere che positivo e ottimistico. E come hai detto tu, forse è vero, io sono qui, ora, per volere di Dio, ad illuminarti e a rassicurarti. Nostro Signore vuole assicurare ai suoi protetti, agli spiriti inquieti che si pongono interrogativi sull'esistenza allo scopo di difendere la propria fede, che tutto il male, proprio tutto, dovunque si nasconda, verrà annientato senza pietà da Cristo, Re dei re, Alfa e Omega, Agnello immolato, Signore dei signori, Verbo incarnato, Principio e Fine, Stella radiosa del mattino. (Siede)
STANISLAO: Io infatti, Padre, è già da qualche tempo che rifletto sulle cose del mondo e che mi tormento. Sono ancora un ragazzo, è vero, ma ne ho sentite così tante di "orrendezze" nel breve corso di questa mia esistenza, che a volte… Basti considerare lo scisma e la Riforma della Chiesa con Lutero e con Calvino, il Tribunale dell'Inquisizione ancora oggi con le torture e le pene capitali, l'operato di certi papi. E poi Ivan il Terribile che dalla Russia ha minacciato anche il mio paese, l'incubo delle invasioni turche, senza sottovalutare il riaffiorare della superstizione con l'interpretazione delle "Centurie Astrologiche" di Nostradamus come avete detto Voi poc'anzi.
BORGIA: Hai ragione figliolo, questo è un periodo che ricorda un po' l'epoca particolare in cui fu scritto il libro dell'"Apocalisse", quella delle prime generazioni cristiane provate sia dalle persecuzioni che dalle sfide delle culture pagane circostanti. Allora, come oggi, occorreva dare conforto per non far perdere alla gente la fede in Cristo, unico salvatore. L'"Apocalisse" con il suo linguaggio criptico intendeva, ma evidentemente intende e intenderà sempre, rispondere a certi dubbi esistenziali. Non è uno strumento della speranza o della provvidenza, esso è uno strumento della certezza.
STANISLAO: Però non vi nascondo d'aver provato una profonda paura. Ecco giusto le vostre parole ora mi stanno riconducendo ad uno stato di tranquillità
BORGIA: Niente paura figliolo. Le vicende umane, spesso dolorose e incomprensibili, sono tutte protese verso un avvenire di bene, sono condotte dal Cristo risorto che ci ama e che ci ha liberati dai nostri peccati con il suo sangue. Il male è essenzialmente già vinto: Satana è già stato sconfitto sulla croce! Ci sono state, ci sono e ci saranno persecuzioni, lotte, difficoltà, ma tutto questo poi un giorno cesserà per sempre. Al potere del male e del peccato è anteposto un potere ancora più forte. Per cui la fine della storia vedrà il trionfo del bene, il trionfo di Cristo. E l'"Apocalisse" altro non è che una denuncia della "grande mascherata del male" che continua a spacciarsi per impunito e trionfante. Gesù è costantemente presente all'interno della Sua Chiesa. Egli verrà di nuovo alla fine dei tempi, ma già adesso è qui presente, tra noi.
STANISLAO: E pensare che io m'ero fatto tutta un'altra idea circa l'"Apocalisse". Da qualche parte infatti avevo letto, come dicevo prima, che quel passo biblico va considerato come un "almanacco astrologico" o più propriamente, un "almanacco delle catastrofi" (*). Quindi oggi, Padre, (Fa per alzarsi, ma resta seduto) devo ringraziarvi con tutto il cuore per il tempo che mi avete dedicato, per i vostri chiarimenti e soprattutto per le vostre rassicurazioni.
BORGIA: Un almanacco delle catastrofi! (Ride. Si alza) Con la sua carica teologica e simbolica, questo libro, come ti ho già illustrato, è semmai un almanacco di idee per una sferzata al cinismo e all'apatia di quei cristiani, che troppo spesso, rassegnati e sfiduciati per il tanto male esistente nel mondo, oppure annoiati per il troppo benessere, non sperano e non credono più. Ma tu, figliolo, che puoi considerarti giusto uno dei miei figlioli, il nono per l'esattezza, non hai nulla da temere. Tu hai già Cristo e la Madonna con te. (Con un gesto invita Stanislao ad uscire con lui)
STANISLAO: (S'incammina verso la porta)
BORGIA: (Segue Stanislao)
ERNESTO: (Mentre Borgia e Stanislao procedono verso l'uscita) E poi Stanislao, non dimenticare, c'è Sant'Ignazio, o meglio il Suo Spirito, che aleggia sempre fra noi. (Considera) Il Suo ricordo, io lo so, per voi Padre Superiore Francesco Borgia, è tuttora vivo dentro il vostro cuore! (Esce)
STANISLAO: (Esce prima di Borgia).
BORGIA: (Esce e chiude la porta dietro di se. Poi seguendo Stanislao imbocca le scale e si dirige verso la prima stanza al piano superiore)
ERNESTO: (Recupera il suo candelabro acceso. Apre la porta e invita il Pubblico a seguirlo. Esce. Imbocca le scale e raggiunge il piano superiore)
PUBBLICO: (Segue Ernesto)
PAOLO: (Sul primo pianerottolo delle scale, appena vede sopraggiungere il Pubblico guidato da Ernesto) Felicitas est Animus à labe integer. In puero homo! Vera est religio quam Stanislaus docet.
ERNESTO: (Invita il Pubblico a salire ancora le scale)
PAOLO: (Scende le scale e va a disporsi in chiesa)
KATARZYNA: (Sul secondo pianerottolo delle scale, appena vede sopraggiungere il Pubblico guidato da Ernesto) Felicitas est libere mentis vigor. Fortis in puero gigas! Vera est religio quam Stanislaus docet.
ERNESTO: (Invita il Pubblico a salire ancora)
KATARZYNA: (Scende le scale e va a disporsi in chiesa)
(*) Alessandro Belano, Rivelazione, [in:] “Don Orione Oggi”, Roma Nov. 2002.

Scena Szósta: APOKALIPSA
Rzym, 7 sierpnia 1568. Zakrystia przy kościele św. Andrzeja na wzgórzu Montecavallo. Stanisław stoi prawie na wprost generała zakonu Franciszka Borgiasza. Ten, siedząc w fotelu, czyta książkę. Wielki, płonący świecznik oświetla scenę.
BORGIASZ: (Kończy czytać. Zamyka książkę)
STANISŁAW: (Nieśmiało przybliża się)
BORGIASZ: A więc już jesteś? To dobrze! (Wskazując krzesło) Usiądź proszę obok mnie, synu.
STANISŁAW: (Siada)
BORGIASZ: Słucham cię.
STANISŁAW: Muszę Ojcu powiedzieć, co mnie spotkało. Poprzedniej nocy, we śnie, nawiedził mnie straszliwy koszmar. Niby zamroczony i otępiały szedłem przez jakąś nieokreśloną przestrzeń, wśród siedmiogłowych smoków i piekielnych koni, które pluły ogniem, dymem i siarką. Tuż obok wybuchały gwałtownie wulkany, rozlegały się przerażające grzmoty, szedłem wśród snujących się w niepokoju i przerażeniu dusz, szczęku łańcuchów, trzęsień ziemi, burz gradowych, spadających gwiazd, wysp pochłanianych przez rozszalałe morze, chmar szarańczy dręczących ludzi. Potem nagle zapadły ciemności i grobowa cisza, przerywana od czasu do czasu lamentami i krzykami rozpaczy. Poranione ciała, cierpienia i wszędzie odrażający smród. Zapadające się pod ziemię miasta i walące się mury. Obrzydliwe bestie o dziesięciu rogach, czara gniewu wylana na narody, śmierć z kosą, odziana w czarny płaszcz i siejąca zniszczenie, miecze ognia, stawy wrzącej smoły. Głód, zaraza i krew dookoła.
BORGIASZ: Rozumiem cię, synu. Znalazłeś się w samym środku „Apokalipsy”, w ostatniej z ksiąg Ewangelii, w położeniu bez wątpienia paraliżującym i trudnym do pojęcia: w tekście, który ze swą zagadkową symboliką Siedmiu Pieczęci podsumowuje, a raczej pieczętuje sobą całą Biblię.
STANISŁAW: Ale Ojcze, czyż nie można by pomyśleć, że autor tej księgi chciał po prostu możliwie najbardziej przerazić chrześcijanina? A jeśli tak, to w jakim celu? Może przewidział dla ludzkości wyłącznie nieszczęścia?
BORGIASZ: Widzisz, (Wstaje) ty również, tak jak i ci, którzy dla własnych celów odgrzebują co jakiś czas te ponure przepowiednie, by dowodzić bliskiego końca świata, ty również stawiasz „Apokalipsę” na równi ze śmiechu wartymi proroctwami Nostradamusa. Niestety, tak właśnie jest. Mam świadomość, że ta niezwykła księga o surowym pięknie barbarzyńskiego klejnotu, jest często interpretowana jako zbiór przyszłych katastrof, jakiś przewodnik po nieszczęściach świata.
STANISŁAW: Moje słowa mogą wydać się Ojcu bluźnierstwem, ale miałem wrażenie, że w tym wszystkim tkwi dzieło szatana. I nie ukrywam, że do tej pory nie mogę otrząsnąć się z przerażenia. Jestem pewien, że stanąłem oko w oko z samym tylko złem. Zapewniam Ojca, że nie sposób było dostrzec w tym cokolwiek innego.
BORGIASZ: (Przemierzając pokój wzdłuż i wszerz) Rozumiem, że jesteś nadal poruszony okropnymi scenami, których byłeś świadkiem we śnie, ale nie możesz zapominać, że mimo potworności zawartych w niektórych opisach, „Apokalipsa” pozostaje księgą natchnioną przez Boga, a więc posiada ściśle określone przesłanie zbawienia i pocieszenia. Nieprzypadkowo słowo „Apokalipsa” oznacza „objawienie” lub „odsłonięcie”. A „objawienie” może pochodzić wyłącznie od Boga, który chce zwycięstwa dobra nad złem. Tak więc nie stoimy przed dziwacznymi przepowiedniami jakiegoś szarlatana, ale przed dziełem natchnionym, czyli świętą księgą.
STANISŁAW: Muszę więc wnioskować, że przez ten dręczący mnie sen, albo też poprzez pełne mądrości wyjaśnienia Ojca, Pan zechciał mnie pouczyć o tym, czym jest zło. Wizje opisane przez świętego Jana może dla niego stanowiły jasne przesłanie, lecz dla mnie...
BORGIASZ: Oczywiście! Jednak ten niezwykły spektakl może twojemu umysłowi przynieść wyłącznie dobre owoce. I, tak jak sam powiedziałeś, ja jestem tu teraz z woli Bożej, by cię pouczyć i dodać otuchy. Nasz Pan chce upewnić wątpiących, niespokojne umysły, które zadają sobie pytania o sens życia i cel obrony własnej wiary, że całe zło, gdziekolwiek by się
nie ukrywało, zostanie unicestwione bez litości przez Chrystusa, Króla królów, Alfę i Omegę, ofiarnego Baranka, Pana panów, wcielone Słowo, Początek i Koniec, jasną Gwiazdę poranka. (Siada)
STANISŁAW: Prawdę mówiąc, Ojcze, już od jakiegoś czasu rozmyślam nad sprawami tego świata i zadręczam się nimi. Jestem jeszcze bardzo młody, to prawda, ale w moim krótkim życiu nasłuchałem się już o tylu okropnościach, że czasem... Wystarczy wymienić rozłam Kościoła i reformy Lutra i Kalwina, trybunał inkwizycji, dziś jeszcze pozostający na usługach papieży. Wreszcie Iwan Groźny, który z Rosji zagraża także mojemu krajowi, koszmar tureckich najazdów, by pojąć przyczyny szerzenia się przesądów w rodzaju „Centurii Astrologicznych” Nostradamusa, o czym sam ojciec przed chwilą wspominał.
BORGIASZ: Masz rację, synu, przypomina to trochę te niezwykłe czasy, gdy została napisana księga „Apokalipsy”, czasy pierwszych chrześcijan, doświadczanych zarówno prześladowaniami, jak i wyzwaniami rzucanymi przez pogan. I wówczas, jak i dziś, trzeba było pocieszenia, by ludzie nie utracili wiary w Chrystusa, jedynego Zbawcę. „Apokalipsa”, swym tajemniczym językiem wówczas, dziś i do końca świata, będzie odpowiadać na pytania ostateczne. Jest narzędziem Opatrzności, służącym umacnianiu pewności i niezachwianej wiary.
STANISŁAW: Nie ukrywam jednak, że odczułem głęboką trwogę. I oto teraz w słowach Ojca znajduję ukojenie.
BORGIASZ: Nie bój się, synu. Historia ludzkości, chociaż często bolesna i niezrozumiała, jest kierowana ku dobru przez zmartwychwstałego Chrystusa, który nas kocha i swoją krwią wyzwolił nas od grzechów. Zło już zostało zwyciężone: szatan został pokonany przez krzyż! Prześladowania, walki, przeszkody były, są i będą, ale to wszystko pewnego dnia ustanie na zawsze. Nad władzę zła i grzechu została przedłożona jeszcze wyższa władza. I tak koniec wieków ujrzy triumf dobra, triumf Chrystusa. A „Apokalipsa” nie jest niczym innym jak ujawnieniem „wielkiej maskarady zła”, które ciągle wydaje się być bezkarne i triumfujące. Jezus jest nieustannie obecny w swym Kościele. Przyjdzie On na końcu czasów, ale już teraz jest obecny tu, wśród nas.
STANISŁAW: I pomyśleć, że miałem tak odmienne zdanie o „Apokalipsie”. Gdzieś wyczytałem, że ta część Biblii to nic więcej, tylko „almanach astrologiczny”, a raczej „almanach nieszczęść”. I dlatego teraz (Podnosi się, by wstać, ale potem siada ponownie), pragnę podziękować z całego serca za czas mi poświęcony, za wyjaśnienia, a przede wszystkim za pocieszenie.
BORGIASZ: Almanach nieszczęść?! (Śmieje się. Wstaje) Wręcz przeciwnie! Znaczenie teologiczne i symbolika tej księgi przeciwstawiają się apatii tych chrześcijan, którzy, zniechęceni przez ogrom zła istniejącego na tym padole i zepsuci przez bogactwa, zatracili nadzieję i wiarę. Ale ty, synu, który słusznie możesz się uważać za jedno z moich dzieci, moje dziewiąte dziecko, niczego się nie obawiaj. Chrystus i Matka Najświętsza są z Tobą! (Gestem zaprasza
Stanisława, by szedł za nim)
STANISŁAW: (Podchodzi do drzwi)
BORGIASZ: (Idzie za nim)
ERNEST: (Podczas gdy Borgiasz i Stanisław udają się w stronę wyjścia) I nie zapominaj, Stanisławie, że jest święty Ignacy, którego duchową obecność wszyscy wciąż wyczuwamy. (Zastanawia się) Jego wspomnienie, wiem o tym, jest nadal żywe w twym sercu, Ojcze przełożony, Franciszku Borgiaszu. (Wychodzi)
STANISŁAW: (Wychodzi przed Borgiaszem)
BORGIASZ: (Wychodzi i zamyka za sobą drzwi. Następnie, podążając za Stanisławem, wchodzi po schodach i kieruje się w stronę pierwszego pokoju na górnym piętrze)
ERNEST: (Bierze zapalony świecznik. Otwiera drzwi i zaprasza Publiczność, by szła za nim. Wychodzi. Wchodzi po schodach na górne piętro)
PUBLICZNOŚĆ: (Idzie za Ernestem)
PAWEŁ: (Na pierwszym podeście schodów, gdy tylko zbliża się Publiczność, prowadzona przez Ernesta). Felicitas est Animus a` labe integer. In puero uomo! Vera est religio quam Stanislas docet.
KATARZYNA: (Na drugim podeście schodów, gdy tylko zbliża się Publiczność, prowadzona przez Ernesta) Felicitas est libere mentis vigor. Fortis in puero gigas! Vera est religio quam Stanislas docet.
ERNEST: (Zaprasza Publiczność, by weszła jeszcze wyżej)
KATARZYNA: (Schodzi po schodach i kieruje się do kościoła)

Scena Siódma: EPILOG
Rzym, 10 sierpnia 1568, dzień świętego Wawrzyńca. Jest wczesny ranek. Stanisław Kostka czuje się źle. Jest w swoim pokoju, na piętrze domu nowicjatu na wzgórzu Montecavallo. Siedzi przy stole. Ma przy sobie kartkę papieru i pióro, zabiera się do pisania. Jest zwrócony w stronę bazyliki Santa Maria Maggiore, przez cześć dla Najświętszej Maryi Panny. Ustawiony na stole świecznik oświetla scenę.
ERNEST: (Wchodzi, a za nim publiczność)
PUBLICZNOŚĆ: (Ustawia się według wskazań Ernesta)
ERNEST: (Odstawia świecznik. Sam staje z pochyloną głową z boku sceny)
SKRZYPACZKI: (Ustawiają się na schodach prowadzących do szpitaliku ze swoimi instrumentami)
ERNEST: Młody Stanisław jest chory i wszyscy jego przełożeni poważnie się niepokoją. Są i tacy, którzy dopuszczają myśl o śmierci. Czy to dlatego, że słyszeli, jak o tym mówił, czy to za sprawą dziwnego przeczucia.
SKRZYPACZKI: (Grają fragment utworu Pierluigiego da Palestrina)
BORGIASZ: (Wchodzi zza drzwi i staje za Stanisławem)
STANISŁAW: (Kaszle. Zaczyna pisać)
BORGIASZ: (Odczytuje słowo po słowie to, co pisze Stanisław) O Maryjo, „sis mihi propitia”. Mateńko moja, Święta Panienko, tym razem chcę nie tylko wzywać Twojej pomocy, ale pragnę napisać do Ciebie ten list. Na samym początku pragnę podzielić się wątpliwością, która już od jakiegoś czasu zaprząta mój umysł: jak to możliwe, że jeśli Bóg dał Tobie samego siebie, Ty ze swojej strony oddałaś Go nam, ludziom, a nawet ofiarowałaś komuś takiemu jak ja. Tak, Dzieciątko Jezus, owoc Twego Niepokalanego Poczęcia, złożone przez Ciebie na moim nędznym posłaniu, kiedy ukazałaś mi się ledwie przed kilkoma dniami, zdało mi się darem zbyt wielkim, zbyt cudownym, którego bez wątpienia nie jestem godzien. Jednak od tamtej chwili dniem i nocą odczuwam Jego Boską obecność i czuję Twoją delikatną woń, która w cudowny sposób unosi się nadal w mojej izbie. Ja zaś, pomimo wiary, nabytej za Twym wstawiennictwem dzięki łasce udzielonej mi przez Boga, nadal uważam się za zatwardziałego grzesznika, upartego i zanadto ciekawego, którego niespokojny duch chciał wszystko poznać, nie wyłączając pism heretyckich. To moja buntownicza natura i zacięty upór skłoniły mnie do podjęcia wędrówki z mojego rodzinnego Rostkowa w Polsce aż tutaj, do Rzymu. Pierwszym celem, który sobie postawiłem, było wstąpienie do Towarzystwa Jezusowego. Jednak zanim ofiarowałem się Bogu jako jego sługa, czułem, iż najpierw powinienem odpokutować wszystkie moje grzechy. To właśnie
powód, dla którego podjąłem moją wyczerpującą wędrówkę, długą pielgrzymkę oczyszczenia. Z tego samego powodu wybrałem ubóstwo, zrzekłszy się bogactw, które zapewniał mi dom rodzinny (Pauza). Na koniec, dzięki dobroci moich opiekunów, dane mi było dziś złożyć śluby zakonne, koronujące moje powołanie. Jestem nareszcie w służbie Boga, jako sługa Chrystusa obecnego w Eucharystii, świadom, że odtąd nie należę już do siebie. I wiem, że nic nie jest równie mało pewne jak życie. Lecz ja do wyższych rzeczy zostałem stworzony, wykraczających poza to życie. Dlatego też musiałem doświadczyć samotności tego, który opuszcza swój kraj i cierpień tego, który porzuca swój dom; mimo że w zamian wybrałem inną rodzinę, jezuicką. Wiem wreszcie, co oznacza dawanie, przebaczanie i zrzekanie się dóbr tego świata, by móc służyć Jezusowi Chrystusowi całym sobą, zwłaszcza w czasach takich jak nasze, gdy wypowiedziano walkę Jego Kościołowi i gdy zewsząd zagraża widmo herezji. I coraz bardziej odczuwam gorące pragnienie zjednoczenia z Tobą. Tu na ziemi, daleko od Ciebie, jedynej prawdziwej miłości, czuję się zagubiony. Tu może istnieć tylko miłość samolubna albo udawana dla wygody, nawet jeśli łudzimy się, że możemy zaznać miłości od kogokolwiek. A to dlatego, że z lęku obawiamy się przyznać sami przed sobą, iż na tym padole tak naprawdę jesteśmy sami. Ja mam tę świadomość, że moja prawdziwa miłość jest w Niebie wraz z Tobą. Proszę Cię więc, Najświętsza Matko Śnieżna, przez wzgląd na Twoją dobroć i miłosierdzie, byś przyjęła tę moją rozpaczliwą prośbę, by moja wędrówka doprowadziła mnie do tego Nieba, o którym zawsze marzyłem jako o moim celu ostatecznym. Święta Barbara, moja opiekunka, wraz z patronem tego miesiąca, świętym Wawrzyńcem, wspomogą mnie, wiem o tym. Jeśli tylko zechcesz, to w Twoje święto będę tam, w górze, oczekiwał Ciebie w ów dzień największej Twojej chwały, kiedy przybędziesz tam w chwale, wniebowzięta, triumfująca nad złem tego świata. Tego dnia Raj, gdy Ty doń wstąpisz, ujrzy inny Raj. Błagam Cię o to pokornie, Matko Najświętsza; Stanisław Kostka, sługa Jezusa.
STANISŁAW: (Kładzie skrzyżowane ręce na stole, opiera na nich głowę i zasypia. Umiera)
BORGIASZ: (Wychodzi i kieruje się do kościoła, gdzie znajduje się chór już ustawiony)
SKRZYPACZKI: (Podchodzą powoli do stolika, na którym Stanisław zasnął. Jeszcze nie skończyły odgrywać utworu Pierluigi da Palestrina. Kończą akurat w momencie, gdy znajdują się za plecami Stanisława. Pozostają tak bez ruchu, jak dwa posągi)
ERNEST: (Idzie otworzyć drzwi pokoju. Nadal trzyma w ręce płonący świecznik. Wchodzi. Nad piedestałem, obok wykutego w marmurze ciała św. Stanisława, znajduje się wysoki płonący świecznik. Gestami zaprasza Publiczność, by się przybliżyła)
PUBLICZNOŚĆ: (Podchodzi)
ERNEST: (Staje z boku sceny z pochyloną głową)
STANISŁAW: (Schodzi na parter. Idzie do kościoła, gdzie są już Borgiasz i Chór. Ukrywa się za jedną z dwóch kolumn głównego ołtarza)
SKRZYPACZKI: (Schodzą na dół i dołączają się do chórzystów w kościele)

OPERE, INCISIONI RELATIVE A SAN STANISLAO KOSTKA, ALLEGATE AL TESTO E NON:


Testo Teatrale di Giovanni Luccari del 1709


"Stanislao Kostka", Incisione del XIX secolo

COLLEGAMENTO ESTERNO:

http://www.tgn.diecezja.tarnow.pl/archiwum/!2003/0921/art4.php




Tarnów 2004 - Mons. Stanisław Budzik con il regista Alberto Macchi e con gli artisti della Compagnia Teatrale, nei sotterranei d'un Palazzo, del XVII secolo.

(Foto da wikipedia)
STANISLAO BUDZIK NEL 2004 E' CONSACRATO VESCOVO AUSILIARIO DI TARNOW DA PAPA GIOVANNI PAOLO II E RESTA IN CARICA FINO AL 2011. DAL 2007 AL 2011 E' SEGRETARIO DELL'EPISCOPAPO POLACCO. DAL 2011 E' NOMINATO ARCIVESCOVO METROPOLITA DI LUBLINO DA PAPA BENEDETTO XVI.
Stanisław Budzik – polski biskup rzymskokatolicki, biskup pomocniczy tarnowski w latach 2004–2011, arcybiskup metropolita lubelski od 2011, sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Polski w latach 2007–2011.

 

Piotr Libera, Vescovo di Płock e Mirosław Milewski, Vescovo Ausiliario e Don Wojciech Kućko che hanno dato inizio ai festeggiamenti per l'anno 2018 dedicato al Santo Gesuita Stanislao Kostka, Patrono dei giovani.

S. E. Mirosław Milewski mostra il testo teatrale "Stanisław Kostka", accanto all'autore.

Bądźcie razem z nami 15 listopada 2018! Pochylmy się wspólnie nad postacią św. Stanisława Kostki i uczcijmy setną rocznicę odzyskania niepodległości przez Polskę.

Unisciti a noi il 15 novembre 2018! Possiamo così, tutti insieme, commemorare la figura di San Stanislao Kostka e, nello stesso tempo, festeggiare il Centesimo Anniversario dell'Indipendenza della Polonia.

Pubblicazione dove figurano i curriculum di tutti i conferenzieri del Simposio

tra cui quello di Alberto Macchi 

Chiesa a Rostkowo sorta sulle rovine del Palazzo dei Kostka 

 Prima chiesa del XVII secolo, costruita in Polonia

in onore del santo

 Chiesa costruita da Paolo, fratello del santo.

Lapide funeraria dell'intera famiglia Kostka.

 San Stanislao Kostka e il suo interprete

Foto: Wojciech Kućko

Foto: Angela Soltys

Spektakl na podstawie tekstu "Św. Stanisław Kostka" Alberta Macchiego zakończył wczoraj sympozjum w WSD w Płocku dedykowane postaci pierwszego z polskich świętych z zakonu Jezuitów. Wydarzenie stało się (nieoczekiwanie) okazją do wspólnego świętowania imienin Alberta. Szczerość i autentyzm tego, co przekazali nam aktorzy - klerycy WSD, i szczerość życzeń kierowanych do Alberta były chyba najmocniejszym akcentem całego dnia.

La performance basata sul testo "St. Stanislaus Kostka" di Albert Macchi si è conclusa ieri al simposio WSD a Płock dedicato alla figura del primo santo polacco proveniente dall'ordine dei Gesuiti. L'evento è diventato (inaspettatamente) un'opportunità per celebrare insieme il nome di Alberto. L'onestà e l'autenticità di ciò che gli attori ci hanno dato - i chierici del WSD e la sincerità degli auguri rivolti ad Albert sono stati forse l'accento più forte della giornata.

Serdecznie dziękujemy za tak gorące przyjęcie. Szczerość , autentyzm przekazu, które płynęły od młodych aktorów były dla nas źródłem wielu wzruszeń.

Grazie per l'accoglienza così calorosa. L'onestà e l'autenticità del messaggio che fluiva dai giovani attori erano fonte di molte emozioni per noi. (Angela Sołtys)

Spektakl na podstawie tekstu "Św. Stanisław Kostka" Alberta Macchiego zakończył wczoraj sympozjum w WSD w Płocku dedykowane postaci pierwszego z polskich świętych z zakonu Jezuitów. Wydarzenie stało się (nieoczekiwanie) okazją do wspólnego świętowania imienin Alberta. Szczerość i autentyzm tego, co przekazali nam aktorzy - klerycy WSD, i szczerość życzeń kierowanych do Alberta były chyba najmocniejszym akcentem całego dnia.

La performance che si basa sulla vita di "San Stanislao Kostka" di Alberto Macchi, ieri ha concluso il simposio WSD a Płock dedicato alla figura del primo santo polacco proveniente dall'ordine dei Gesuiti. L'evento è diventato (inaspettatamente) un'opportunità per celebrare insieme Alberto per il suo onomastico. L'onestà e l'autenticità di ciò che gli attori ci hanno dato - i chierici del WSD e la sincerità degli auguri rivolti ad Alberto sono stati forse l'accento più forte della giornata.

Wrażeń nie brakowało do samego końca Sympozjum! Na zakończenie klerycy z Koła Teatralnego WSD przedstawili sztukę włoskiego reżysera Alberta Macchiego o życiu Świętego z Rostkowa. Z okazji trzeciego czwartku miesiąca pomodliliśmy się również w intencji licznych i świętych powołań kapłańskich i zakonnych. Bogu niech będą dzięki za dzisiejszy dzień! Dziękujemy wszystkim Prelegentom i Gościom za uświetnienie tej uroczystości. Święty Stanisławie Kostko, módl się za nami!

Non sono mancate le emozioni durante tutto il Simposio! Alla fine, i seminaristi del Gruppo Teatrale WSD hanno presentato la commedia del regista italiano Alberto Macchi sulla vita del Santo di Rostkowo. In occasione del terzo giovedì del mese, abbiamo anche pregato per numerose e sante vocazioni sacerdotali e religiose. Grazie a Dio per oggi! Vorremmo ringraziare tutti i relatori e gli ospiti per le celebrazioni. San Stanislao Kostka, prega per noi! (WSD Płock)

"MY Z NIEGO WSZYSCY". HISTORYCZNE I RELIGIJNE DZIEDZICTWO ŚW. STANISŁAWA KOSTKI

Autor: ks. Wojciech Kućko (red.)

Wieczorem, po uroczystych nieszporach ku czci św. Stanisława Kostki, z tradycyjnymi, płockimi antyfonami o Świętym, jak i śpiewanymi psalmami w tłumaczeniu Franciszka Karpińskiego, połączonych z uczczeniem jego relikwii, teatr seminaryjny wypełnił się uczestnikami sympozjum, którzy mieli okazję zobaczyć kleryków Koła Teatralnego Wyższego Seminarium Duchownego w Płocku, interpretujących sztukę Św. Stanisław Kostka, autorstwa rzymskiego reżysera i dramaturga Alberto Macchiego, obecnego podczas spektaklu i tłumaczącego przed jego rozpoczęciem motywy podjęcia tego tematu w swojej pracy twórczej, która znalazła uznanie osobiste także u św. Jana Pawła II.

La sera, dopo solenni vespri in onore di San. Stanisław Kostka, con le tradizionali antifone di Płock sul Santo, così come i salmi cantati tradotti da Franciszek Karpinski, combinato con la celebrazione delle sue reliquie, il teatro del seminario pieno di partecipanti al simposio che hanno avuto l'opportunità di vedere i chierici del Circolo Teatrale del Seminario Maggiore di Płock, interpretando l'arte di Saint. Stanisław Kostka, del regista e drammaturgo romano Alberto Macchi, presente durante lo spettacolo e spiegando in precedenza i motivi per affrontare questo tema nel suo lavoro creativo, riconosciuto anche da Saint. Giovanni Paolo II.

(Płocki Instytut Wydawniczy)

"MY Z NIEGO WSZYSCY". HISTORYCZNE I RELIGIJNE DZIEDZICTWO ŚW. STANISŁAWA KOSTKI (WYD. II ZMIENIONE)

Autor: ks. Wojciech Kućko (red.)

W prezentowanej książce znalazły się artykuły naukowe, obejmujące różne aspekty życia i dziedzictwa św. Stanisława Kostki. Cennym dodatkiem jest tekst sztuki o Świętym, napisanej przez Alberto Macchiego, włoskiego reżysera i dramaturga. Całość została ubogacona aneksem, w którym znajdują się najważniejsze teksty Ojca Świętego Franciszka, Konferencji Episkopatu Polski oraz Biskupa Płockiego Piotra Libery, opublikowane w Roku św. Stanisława Kostki. Na końcu publikacji można skonsultować ilustracje, do których odnoszą się autorzy w poszczególnych artykułach (odnośniki w tekstach odsyłają do konkretnych numerów ilustracji). Zamieszczono ponadto kilka fotografii z przebiegu 41. Sympozjum naukowego.

Il libro presenta articoli scientifici che coprono vari aspetti della vita e del patrimonio di Saint. Stanisława Kostka. Un'aggiunta preziosa è il testo della commedia su Saint, scritto da Alberto Macchi, regista e drammaturgo italiano. Il tutto è stato arricchito dall'allegato, che contiene i testi più importanti del Santo Padre Francesco, la Conferenza episcopale polacca e il Vescovo di Pock Piotr Libera, pubblicati nell'Anno del Santo. Stanisława Kostka. Alla fine della pubblicazione è possibile consultare le illustrazioni a cui gli autori fanno riferimento in particolari articoli (i riferimenti nei testi si riferiscono a specifici numeri di illustrazioni). Ci sono anche diverse fotografie del corso del 41 ° Simposio scientifico.

(Płocki Instytut Wydawniczy)

https://jezuici.pl/2019/02/co-nam-przyniosl-rok-sw-stanislawa-kostki/

https://www.wydawnictwo.plock.pl/-my-z-niego-wszyscy---historyczne-i-religijne-dziedzictwo-sw--stanislawa-kostki-wyd--ii-zmienione-239-produkt

https://www.wydawnictwo.plock.pl/-my-z-niego-wszyscy---historyczne-i-religijne-dziedzictwo-sw--stanislawa-kostki-227-produkt

https://ekai.pl/plock-sympozjum-o-sw-stanislawie-kostce-zapowiedz/

"Siamo tutti lui" Patrimonio storico e religioso di St. Stanisław Kostka di Wojciech Kućko, 2019 Il 2018 è stato dedicato a St. Stanisław Kostka, nel 450 ° anniversario della sua nascita al cielo. È stata l'occasione per rinnovare la memoria di questo santo masoviano, patrono della Polonia, della diocesi di Płock, così come dei bambini e dei giovani polacchi. Durante numerosi incontri, conferenze, servizi e altri eventi, sono stati fatti tentativi per mostrare in cosa consistesse il culto del nobile di Rostków, durato per oltre quattro secoli, che - come si è scoperto molte volte nella storia della Polonia - è stato fonte di speranza e sostegno per i polacchi in vari momenti della storia. Un esempio di riflessione scientifica sulla figura di Santa Kostka è stato il 41 ° Simposio Internazionale della Società Scientifica del Seminario Teologico Superiore di Płock, che si è svolto il Il 15 novembre 2018, tra le mura del seminario all'insegna dello slogan: "San Stanisław Kostka, patrono della Polonia. Nel centenario della riconquista dell'indipendenza". Questo libro è il risultato di un lavoro intrapreso nell'Anno di S. Stanisław Kostka, una riflessione scientifica su questa figura. Questa è la seconda edizione rivista e rivista della pubblicazione che descrive il patrimonio storico e religioso di S. Stanisław Kostka. Le parole del titolo: "Tutti noi da lui", originariamente riferite da Zygmunt Krasiński ad Adam Mickiewicz, possono anche confermare che dal momento della sua morte il santo di Rostkow è diventato un anello sempre più importante nel patrimonio storico e religioso della Repubblica di Polonia e della Chiesa cattolica nel mondo. Gli articoli raccolti in questa pubblicazione mostrano un ricco panorama di vari aspetti di St. Stanisław Kostka - dalla storia, attraverso la teologia, la spiritualità, la letteratura, l'arte all'attività pastorale. La Gioventù Mazoviana non ha deluso le speranze non solo dei suoi superiori, ma è diventato uno dei più importanti santi gesuiti, un grande sostenitore della libertà e della sovranità della Polonia, e nei tempi moderni - un esempio di questa speranza per i bambini e i giovani in Polonia. Il libro presentato include articoli scientifici che coprono vari aspetti della vita e del patrimonio di St. Stanisław Kostka. Una preziosa aggiunta è il testo della commedia sul Santo, scritta da Alberto Macchi, regista e drammaturgo italiano. Il tutto è stato arricchito da un allegato, che comprende i testi più importanti del Santo Padre Francesco, della Conferenza episcopale polacca e di Piotr Libera, Vescovo di Płock, pubblicati nell'Anno di S. Stanisław Kostka. Al termine della pubblicazione è possibile consultare le illustrazioni a cui gli autori fanno riferimento nei singoli articoli ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ "My z niego wszyscy" Historyczne i religijne dziedzictwo św. Stanisława Kostki Wojciech Kućko, 2019 Rok 2018 został poświęcony św. Stanisławowi Kostce, w 450. rocznicę jego narodzin dla nieba. Była to okazja do odnowienia pamięci o tym mazowieckim świętym, patronie Polski, diecezji płockiej, a także dzieci i młodzieży w Polsce. Podczas licznych spotkań, konferencji, nabożeństw i innych wydarzeń próbowano ukazać, na czym polega trwający od ponad czterech wieków kult szlachcica z Rostkowa, który – jak się wielokrotnie okazywało w historii Polski – był źródłem nadziei i wsparcia dla Polaków w różnych momentach dziejów. Przykładem refleksji naukowej nad postacią świętego Kostki było 41. Międzynarodowe Sympozjum Koła Naukowego Wyższego Seminarium Duchownego w Płocku, które odbyło się dn. 15 listopada 2018 r. w murach tegoż seminarium pod hasłem: "Św. Stanisław Kostka, patron Polski. W 100. rocznicę odzyskania niepodległości". Niniejsza książka jest owocem podjętej w Roku św. Stanisława Kostki refleksji naukowej nad tą postacią . To już drugie zmienione i poprawione wydanie publikacji, zawierającej opis historycznego i religijnego dziedzictwa św. Stanisława Kostki. Tytułowe słowa: „My z niego wszyscy” , pierwotnie odniesione przez Zygmunta Krasińskiego do Adama Mickiewicza, potwierdzać mogą również, że już od chwili swojej śmierci Święty z Rostkowa stawał się coraz ważniejszym ogniwem dziedzictwa historycznego i religijnego Rzeczypospolitej oraz Kościoła katolickiego na całym świecie. Zebrane w niniejszej publikacji artykuły ukazują bogatą panoramę różnych aspektów zainteresowania św. Stanisławem Kostką – od historii, przez teologię, duchowość, literaturę, sztukę aż po działalność duszpasterską. Mazowiecki Młodzieniec nie zawiódł nadziei nie tylko swoich przełożonych, ale stał się jednym z ważniejszych świętych jezuickich, wielkim orędownikiem wolności i suwerenności Polski, a we współczesnych czasach – przykładem tejże nadziei dla dzieci i młodzieży w Polsce. W prezentowanej książce znalazły się artykuły naukowe, obejmujące różne aspekty życia i dziedzictwa św. Stanisława Kostki. Cennym dodatkiem jest tekst sztuki o Świętym, napisanej przez Alberto Macchiego, włoskiego reżysera i dramaturga. Całość została ubogacona aneksem, w którym znajdują się najważniejsze teksty Ojca Świętego Franciszka, Konferencji Episkopatu Polski oraz Biskupa Płockiego Piotra Libery, opublikowane w Roku św. Stanisława Kostki. Na końcu publikacji można skonsultować ilustracje, do których odnoszą się autorzy w poszczególnych artykułach

15.01.15 - 0.544
18.02.18 - 0.842
05.05.18 - 0.900
15.11.18 - 0.960
21.01.20 - 1.056

Płocki Instytut Wydawniczy "MY Z NIEGO WSZYSCY". HISTORYCZNE I RELIGIJNE DZIEDZICTWO ŚW. STANISŁAWA KOSTKI (WYD. II ZMIENIONE) Autor: ks. Wojciech Kućko (red.) Rok 2018 został poświęcony św. Stanisławowi Kostce, w 450. rocznicę jego narodzin dla nieba. Była to okazja do odnowienia pamięci o tym mazowieckim świętym, patronie Polski, diecezji płockiej, a także dzieci i młodzieży w Polsce. Podczas licznych spotkań, konferencji, nabożeństw i innych wydarzeń próbowano ukazać, na czym polega trwający od ponad czterech wieków kult szlachcica z Rostkowa, który – jak się wielokrotnie okazywało w historii Polski – był źródłem nadziei i wsparcia dla Polaków w różnych momentach dziejów. Przykładem refleksji naukowej nad postacią świętego Kostki było 41. Międzynarodowe Sympozjum Koła Naukowego Wyższego Seminarium Duchownego w Płocku, które odbyło się dn. 15 listopada 2018 r. w murach tegoż seminarium pod hasłem: Św. Stanisław Kostka, patron Polski. W 100. rocznicę odzyskania niepodległości. Niniejsza książka jest owocem podjętej w Roku św. Stanisława Kostki refleksji naukowej nad tą postacią. To już drugie zmienione i poprawione wydanie publikacji, zawierającej opis historycznego i religijnego dziedzictwa św. Stanisława Kostki. Tytułowe słowa: „My z niego wszyscy”, pierwotnie odniesione przez Zygmunta Krasińskiego do Adama Mickiewicza, potwierdzać mogą również, że już od chwili swojej śmierci Święty z Rostkowa stawał się coraz ważniejszym ogniwem dziedzictwa historycznego i religijnego Rzeczypospolitej oraz Kościoła katolickiego na całym świecie. Zebrane w niniejszej publikacji artykuły ukazują bogatą panoramę różnych aspektów zainteresowania św. Stanisławem Kostką – od historii, przez teologię, duchowość, literaturę, sztukę aż po działalność duszpasterską. Mazowiecki Młodzieniec nie zawiódł nadziei nie tylko swoich przełożonych, ale stał się jednym z ważniejszych świętych jezuickich, wielkim orędownikiem wolności i suwerenności Polski, a we współczesnych czasach – przykładem tejże nadziei dla dzieci i młodzieży w Polsce. W prezentowanej książce znalazły się artykuły naukowe, obejmujące różne aspekty życia i dziedzictwa św. Stanisława Kostki. Cennym dodatkiem jest tekst sztuki o Świętym, napisanej przez Alberto Macchiego, włoskiego reżysera i dramaturga. Całość została ubogacona aneksem, w którym znajdują się najważniejsze teksty Ojca Świętego Franciszka, Konferencji Episkopatu Polski oraz Biskupa Płockiego Piotra Libery, opublikowane w Roku św. Stanisława Kostki. Na końcu publikacji można skonsultować ilustracje, do których odnoszą się autorzy w poszczególnych artykułach (odnośniki w tekstach odsyłają do konkretnych numerów ilustracji). Zamieszczono ponadto kilka fotografii z przebiegu 41. Sympozjum naukowego. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Istituto Editoriale di Plock "SIAMO TUTTI LUI." PATRIMONIO STORICO E RELIGIOSO DI S. STANISŁAW KOSTKA (2A EDIZIONE MODIFICATA) Autore: ks. Wojciech Kucko (ed.) Il 2018 è stato dedicato a S. Stanisław Kostka, nel 450° anniversario della sua nascita al cielo. È stata un'occasione per rinnovare la memoria di questo santo masoviano, patrono della Polonia, della diocesi di Płock, nonché dei bambini e dei giovani polacchi. Nel corso di numerosi incontri, conferenze, servizi e altri eventi, si è cercato di mostrare cosa fosse il culto del nobile di Rostków, durato più di quattro secoli, che - come si è rivelato più volte nella storia della Polonia - era una fonte di speranza e sostegno per i polacchi in vari momenti della storia. Un esempio di riflessione scientifica sulla figura di Santa Kostka è stato il 41° Simposio Internazionale della Società Scientifica del Seminario Teologico Superiore di Płock, svoltosi il Il 15 novembre 2018, tra le mura di quel seminario con lo slogan: S. Stanisław Kostka, patrono della Polonia. Nel centenario dell'indipendenza. Questo libro è il risultato di un lavoro svolto nel Stanisław Kostka, una riflessione scientifica su questa figura. Questa è la seconda edizione riveduta e riveduta della pubblicazione che descrive il patrimonio storico e religioso di S. Stanislaw Kostka. Le parole del titolo: "Tutti noi da lui", originariamente riferito da Zygmunt Krasiński ad Adam Mickiewicz, possono anche confermare che dal momento della sua morte il Santo di Rostków stava diventando un anello sempre più importante nel patrimonio storico e religioso della Repubblica della Polonia e della Chiesa cattolica in tutto il mondo. Gli articoli raccolti in questa pubblicazione mostrano un ricco panorama di vari aspetti di S. Stanisław Kostka - dalla storia, attraverso la teologia, la spiritualità, la letteratura, l'arte e l'attività pastorale. La Gioventù Masovia non ha deluso le speranze non solo dei suoi superiori, ma è diventato uno dei più importanti santi gesuiti, un grande sostenitore della libertà e della sovranità della Polonia, e nei tempi moderni - un esempio di questa speranza per i bambini e i giovani in Polonia . Il libro presentato include articoli scientifici che coprono vari aspetti della vita e del patrimonio di S. Stanislaw Kostka. Una preziosa aggiunta è il testo della commedia sul Santo, scritta da Alberto Macchi, regista e drammaturgo italiano. Il tutto è stato arricchito da un allegato che comprende i testi più importanti del Santo Padre Francesco, della Conferenza Episcopale Polacca e di Piotr Libera, Vescovo di Płock, pubblicati nell'Anno di S. Stanislaw Kostka. Al termine della pubblicazione è possibile consultare le illustrazioni a cui gli autori fanno riferimento nei singoli articoli (i riferimenti nei testi si riferiscono a specifici numeri di illustrazioni). Sono presenti anche alcune foto del corso del 41° Simposio Scientifico. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------ RASSEGNA STAMPA https://plock.gosc.pl/doc/5165855.Jak-mlody-szlachcic-poszedl-do-nieba/2 https://www.youtube.com/watch?v=opZ6F7ag8aU

Tweet - Mirosław Milewski @BpMMilewski

Ciekawe spotkanie i rozmowa w cieniu płockiej katedry z Alberto Macchi, autorem poematu o św. Stanisławie Kostce.

Visualizza il volume 56 n. 4 (2023): Fides et Ratio nella scienza, nella religione e nella vita. Approccio interdisciplinare | Trimestrale Scientifico Fides et Ratio

25-45-PB.pdf

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Alle ore 20.00 uno spettacolo teatrale dal titolo "Perché un italiano ha amato San Stanislao Kostka? – "Perché un italiano si innamorò di San Stanislao Kostka?", di Alberto Macchi, regista e drammaturgo italiano. Sarà rappresentato dal 

Circolo Teatrale della Scuola Superiore d'Arte Drammatica di Płock.

Natomiast o godz. 20.00 pokazana zostanie sztuka pt. „Perché un italiano ha amato San Stanislao Kostka? – „Dlaczego pewien Włoch pokochał św. Stanisława Kostkę?”, autorstwa Alberto Macchi, reżysera i dramaturga włoskiego. Wykona ją 

Koło Teatralne WSD w Płocku.

41. Sympozjum w WSD w Płocku o św. Stanisławie Kostce i patriotyzmie - Duszpasterstwo Rodzin Diecezji Płockiej (plockierodziny.pl)

41. Simposio su San Stanislao Kostka e il patriottismo nel Seminario Provinciale di Płock - Pastorale Familiare della Diocesi di Płock (plockierodziny.pl)

https://jezuici.pl/2019/02/co-nam-przyniosl-rok-sw-stanislawa-kostki/